Ziekenhuis dag 11

Altijd wat

Het is altijd wel wát.

Vanmorgen werd ik wakker omdat mijn bed nat werd. Ik denk, hoe kan dat nou. Wat denk je? Picc-lijn eruit. Pleister, alles nog helemaal er op en eraan, maar het lijntje er tussen uit geschoven.

En dat is heel, héél onhandig omdat ik nu dus geen infuus heb. En er is er ook niet zomaar eentje in te krijgen. Wil ik ook niet, geen gewone. Die gaan toch zo weer kapot en ik heb geen trek in 100 prikken. Ik heb gewoon geen zin vandaag. Ik wil even niks, geen zin om positief te zijn, om te zeggen 'het komt wel goed' of 'het gaat wel lukken'. Ik heb even een baaldag. Dus moet ik een nieuwe lijn en daar heb ik zó geen zin in. Ik wil rust, eens een dag niks, geen crisis, geen gedoe aan mijn lijf, geen gezeur aan mijn hoofd, gewoon eens een hele dag op bed hangen en een beetje slapen. Maar dat gaat hem niet worden vandaag vrees is. Ik hoop niet dat die fijne radioloog van de vorige keer dienst heeft. Dan hebben we al ruzie nog voor we elkaar gezien hebben en gaat hij hem natuurlijk zeker vast hechten. Dan kan hij er niet meer uit vallen. Ik hóór het hem zeggen. Het ziet er wel een beetje gek uit, het is gewoon een gat, je kan er zo in kijken, haha!

Verder beetje een onrustig gevoel wel. Na de crisis van vrijdag vertrouw ik mijn lichaam nog minder. En als er nu iets gebeurd kunnen ze niet zomaar medicijnen geven omdat ze geen toegang hebben. Er moet nu dus niks gebeuren!......
De buurman heb ik gisteren trouwens omgerolen voor een buurvrouw. Ouder vrouwtje, wel aardig, weinig op aan te merken, maar vooral is ze heerlijk rustig 's nachts en gaat ze nog eerder slapen dan ik. Ze bestaan nog, mensen die eerder gaan slapen dan ik! ;-)