Ziekenhuis dag 105, Groningen dag 14

Hij is er weer.


Net als hij een tijdje weg is geweest, en je hem misschien zelfs bijna vergeten bent komt hij terug.


De pred-onrust.


VRE-SE-LIJK!

Ik weet gewoon niet wat ik zelf wil, zit mezelf maar in de weg. Stond vanmorgen al om kwart over 6 onder de douche. Nu ben ik eigenlijk wel moe, maar zodra ik lig zegt mijn lijf 'no way', jij bent net wakker, je gaat nu niet op je gemak even liggen. Slapen zou niet hoeven, maar even niks. Maar nee, kriebel in mijn benen.  Die onrust, bah, bah en nog eens bah. En dat terwijl ik alles qua medicatie nog heb. Straks gaan ze natuurlijk pompen stoppen als het zo goed blijft gaan. Word de ellende nog veel en veel erger. Ik zie er nu al als een berg tegenop. Veel meer dan tegen heel die behandeling. Het afkicken van de medicatie is minstens net zo moeilijk vervelend en zwaar. Ik wil er nog maar niet te veel aan denken. Ik weet dat het komt, het MOET natuurlijk, ik moet er een keer vanaf..... Maar vandaag nog niet. Het is zondag. De zon schijnt. Straks komen mijn oom en tante, wat natuurlijk gezellig is. Het laatste bezoek is op de dag van de behandeling geweest, die donderdag. Een andere tante met een nicht van mijn moeder. Dus het is wel gezellig dat er weer eens iemand komt! En hopelijk word ik daar zo moe van dat het de onrust overheerst en ik vannacht heerlijk slaap. Vanavond komt mijn buurvrouw terug, dat word onze eerste nacht samen. Ik ben benieuwd, hoop dat ze niet snurkt, haha! Morgen eens met de artsen bespreken wat de bedoeling is, of ik nog terug ga naar Rotterdam of dat ik hier blijf tot de volgende behandeling. Het maakt mij weinig uit, voor allebei de opties is wel wat te zeggen. Het heeft allebei voor en nadelen, dus ik heb geen voorkeur. Dat is ook wel eens fijn, wat ze ook beslissen, ik ben het er wel mee eens, haha! Wat ben ik toch makkelijk! ;-)