Zo, daar ben ik weer. Netjes terug in ziekenhuisland.
Eigenlijk heb ik niet zo veel nieuwtjes. Ik lig nog steeds alleen, lekker geslapen vannacht.
Vandaag heb ik een soort van 'dilemma'. Ga ik vragen of ik zo snel mogelijk naar huis mag (vanavond dus, haha!) of ga ik nog een paar daagjes uitzitten? Het weekeind bleek dat thuis zijn en morfine niet een hele goeie combi zijn. Ik kán een paar dagen de tijd nemen om dat hier af te bouwen en te kijken hoe het dan gaat. Dat is misschien verstandig. Ik kan ook naar huis gaan en het daar afbouwen en wel zien hoe het gaat. Want als ik dingen écht per se wil kan het heus wel, ook al zou ik me niet lekker voelen. Bovendien vind ik dag 88 wel een mooi getal om het hier af te sluiten... ;-)
Dus. Twijfel.
Ze doen hier eigenlijk niks meer wat thuis niet zou kunnen. Dan kan ik maar beter weg zijn voor er weer een nieuwe bacterie zich in mij vast bijt of er een nieuwe crisis komt. Want dan weet ik zéker dat ik volgende week niet thuis ben. Dus ik ga denk ik maar proberen zo snel mogelijk thuis te komen. De muren komen op me af hier, bah.
Ik sprak vanmorgen een verpleegkundige die een jaartje op verloskunde had gewerkt. Daar liggen mensen dus gewoon 3 maanden duimen te draaien om een vroeggeboorte te voorkomen! Mén! Die mogen niet eens hun bed af! Ooohhhh, het kan dus altijd nóg erger, haha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten