zondag 16 januari 2011

Thuis dag 9

Zal ik jullie eens een leuk verhaal vertellen?!


Vroeger, toen ik nog een klein ikje was was mijn oom bij de brandweer. Hoe stoer is dát als klein meisje een brandweerman in de familie hebben. Altijd als we buiten aan het spelen waren en we hoorden de sirenes aankomen aan het einde van de straat renden we (ik en mijn speelmaatjes) naar de stoeprand om eerst uitbundig te zwaaien naar alle brandweerauto's. Yep, naar allemaal, want het valt niet mee om zo snel te zien in welke auto hij zat. Later, zat hij (ws geheel toevallig) vaak bij het raampje aan onze kant. ;-) Ik weet nog goed dat hij me als klein meisje ( ik denk dat ik een jaar of 5 was) mee nam naar de kazerne om zomaar even te kijken toen zijn pieper ging. Tijd om mij terug te brengen was er niet. Dan maar mee. Indrukwekkend als je 5 bent hoe al die mannen als kleine kinderen komen aanrennen/fietsen/racen in hun auto's, zich vliegensvlug in hun pak hijsen en in de auto springen. Wachten tot ie 'vol' is en ze weg kunnen. Ik zat achterin (ik denk bij me oom op schoot, dat weet ik niet meer) en ik dacht, wow, nu zit ik gewoon midden in een oproep! En stoer dat ik mezelf vond, IK MOCHT MEE!... Ja, tot mijn zwaaiplek ja (waar ze in 99% van de gevallen langs moesten en nu dus ook) daar stond mijn moeder me al op wachten. Ze maakten een noodstop ik eruit en hup, weg waren ze. Daar ging mijn avontuur in de verte.... Met zijn blauwe lampen.. :-(


Mijn oma had een scanner, zo'n ding waar je toen nog de hulpdiensten op kon volgen. Maar dat vond ik toen niet zo interresant, ik ging liever spelen.


Later, toen ik de zwaaileeftijd een beetje voorbij was werd die scanner toch wel leuk. En ja hoor, na een tijdje was ie van mij! Yeeeey! Zo kon ik ook de politie en ambulance (toen vond ik die nog leuk) volgen uit heel de regio. Hele dagen stond dat ding aan. Op den duur herkende ik bijna alle piepjes (geen idee hoe die dingen officieel heten) van elk korps uit mijn hoofd. Handig, want ik had een nieuw spel bedacht. Zodra ik het 'piepje' van Alblasserdam hoorde rende ik naar de scanner, en trok de la in de kast ernaast open. "oproep voor de brandweer Alblasserdam. Wilt u gaan naar de ..straat voor ...". En dan maar hopen, zo hopen dat de centralist duidelijk zou praten zodat ik niet hoefde te gokken waar het op leek... En dan begon het. De kaart van Alblasserdam ligt verspeid op de grond terwijl ik roep 'Mmmaaaa zet jij mijn fiets vast buiten?!' zodra ik dan wist waar ik zijn moest sprong ik op mijn fiets en racete naar de plek. Ja, haha, toen kon dat nog, toen waren mijn conditie en lucht nog heel wat beter zeg maar, haha! Alles en iedereen moest voor me aan de kant. Ik had heel veel haast en daar moest iedereen zich maar aan aanpassen, want niemand kon zóveel haast hebben als ik, hihi! Maar goed, ik had er dus en spel van gemaakt om eerder op de plek te zijn dan de brandweer. Sterker nog, liever dan iedereen. En vaak lukte dat! :-) maar als ik onderweg werd ingehaalt door een rooie auto mat lampjes en 8 lachende mannen erin was het toch minder leuk. Hoe dan ook, ik ging wel altijd kijken, ik móést er geweest zijn, haha!


Tot ik ouder werd, het werd steeds minder leuk en voor 'simpele' dingen ging ik niet meer de deur uit. Toen kwam c2000, de scanner werd stil. Heel stil. Je kon het nog volgen via internet, maar daar had ik niet zo'n zin in. En met de scanner verdween ook mijn lucht in rap tempo. En vanaf die tijd is het klaar. Geen zin meer in en geen lucht meer voor.


Tot gistermiddag. Allemaal sirenes. Normaal boeit het me niet zo veel meer, maar dit waren er toch wel erg veel en het duurde wel erg lang. Even heb ik me ingehouden, maar toen zelfs mijn moeder nieuwschierig werdt was ik toch weer even dat kind van een jaar of 13 die precies wil weten wat en waar. Maar hoe? Shit, wat was die site nou? Geen idee, vergeten. Snel google zoeken. Ja gevonden, woningbrand leuk! (oohh ha erg hè?!) dus nu snel in de auto ipv op de fiets, en snel samen met moeders naar dé plek des onheils.


De eerste waren we natuurlijk al lang niet meer, sterker nog, het zag al blauw van alle andere mensen die op de sirenes afgekomen waren. Maar toch, oude tijden herleefden min of meer even hier gisteren...
Jaaaa, daar zijn ze!


En mijn 'vrienden' die mij keer op keer
van de boodnodige zuurstof voorzien
onderweg naar het zh waren er ook...

...met zijn 2en

zelfs vliegende hulp in de vorm van
een grote gele helicopter kwam
(ai, das nie best!)

gluren door het raam.....

de achterkant was eruit 'geploft'.
(rechts bovenin naast de boom, zie hangende deur)

en hun waren er ook... tsja, er moet íémand
de weg blokkeren he....

2 opmerkingen:

  1. Ha Ilse,

    In ieder geval niet saai! Wij hebben in zwijndrecht ook een brandje gehad op vrijdagavond, iets met een wagon. De meiden zijn weer terug dus het ritme komt hoop ik ook weer.

    Groet,
    Marcel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hallo nou dat is me wat he al die branden, ja maar niet echt leuk voor diegene die er wonen he, is het wel goed afgelopen met bewoners? ben ook blij dat je het gevoel had ik moet kijken, komt je zin weer terug. nou groetjes uit dordt xxxxxxx

    BeantwoordenVerwijderen