dinsdag 22 mei 2012

Thuis dag 6

Gisteren kwam hij weer. De huisarts. Zoals hij de dag na mijn geboorte ook kwam. Vol verwachting. Want zo lang ken ik mijn huisart al. Vanaf dag 1. Dus mijn huisarts kent mij. Te goed. Als baby had ik dat allemaal nog niet zo door. Op de basisschool begon dat al een beetje te komen. Maar waarderen deed ik dat toen niet echt. Want als ik weer eens had besloten dat ik vandaag écht veeeel te ziek was om naar school te gaan, was altijd hij het die het doorzag. Die zei dat ik maar een dagje rustig aan moest doen, maar zo snel mogelijk weer mijn dagelijkse dingen moest gaan doen. En ik vond dat niet eerlijk. Als ik dan eindelijk mijn moeder overtuigd had dat ik echt niet naar school kon, zei hij gewoon doodleuk dat dat de dag erna best wel weer kon. Geen pilletje. Geen bloedprikken of zo -want dat ben je echt ziek als kind-, niks. Niet eerlijk!

Op de middelbare school hadden mijn huisarts en ik niet zo heel veel contact. Dat kwam vooral doordat ik door de kinderarts uit een regulier ziekenhuis was doorgestuurd door het sophia omdat mijn longen toen al niet wilden wat ik wilde. Één keer per maand moest ik daar op controle. Op die controle was altijd gedoe waar ik totaal geen zin in had *pubertijd*. De ene blaastest na de andere, foto, broncho, saturatie, operatie, foto altijd vonden ze wl iets wat niet goed was en altijd moest er dan ook van alles wat ik niet wilde, maar wel netjes deed. Achteraf bleek dat ikzelf toen dan wel weinig bij mijn huisarts zat, maar hij werd wel uitgebreid door het zh op de hoogte gehouden...

Op de vervolgopleiding na mijn middelbare school zag ik mijn huisarts weer wat vaker. Dat kwam vooral omdat ze in het kinderziekenhuis niet meer wisten wat ze met mijn longen aanmoesten en mij daarom al op mijn (net)17e hebben verbannen naar het volwassen ziekenhuis. En dat was wel een erg groote stap. Van bijna gezellig, tot groot, kaal, en lelijk, met net zulke lelijke mensen. Lelijk in de zin van gehaast. Chagrijnig. Niet vrolijk. Heel anders dan het personeel in het sophia. Gelukkig was deze volwassen longarts een vriendin van mijn kinderlongarts en klikte dat goed mij en haar. Maar toch ging ik in die tijd wat vaker naar de huisarts. Zeker na mijn eerste opname in het volwassen ziekenhuis. Toen gebeurde er iets wat ik nog niet eerder mee had gemaakt in al die jaren. Ik was thuis, dus beter, dacht ik toen nog. Maar dat bleek niet zo te zijn. Dus belde ik hem, omdat ik geen zin in gelijk nog een opname. Hij keek, luisterde, informeerde en probeerde zich suf, maar kon een nieuwe opname een week later niet voorkomen. En dat zette zich voort. Steeds heftiger. En steeds als ik weer thuis was na een opname kwam de dag erna de huisarts even kijken en zei dat ik hem altijd mocht bellen. En dat deden we dan ook. Keer op keer. Tot het moment dat we hem 's morgens zoals zo vaak gebelt hadden om te te vragen of hij 's middags wilde langskomen omdat ik luchtloos was. Dat zou hij doen. Normaal begint hij om 14.00uur met zijn huisbezoeken. Nu was hij om 13.40uur bij me. Ik was inmiddels zo beroerd dat ik niet meer mijn bed uit kon en hij liet met spoed een ambulance komen. Hij bleef tot ik weg was. Vanaf toen besloot hij dat we voortaan niet meer hem, maar gelijk het zh moesten bellen. Dus dat probeerden we. Maar dat bleek nog veeeel langer te duren voordat er dan iets geregeld was. En dus nam hij het weer op zich. We mochten zijn huis en spoednummer hebben, voor als hij gelijk moest komen. Hij zag het gebeuren dat ons huis veranderde van huis naar privéziekenhuis. Met bijbehoren apparatuur als vernevelaars, zuurstof, rolstoel, saturatiemeter en uiteindelijk zelfs beaeming en bed.

En nu. Nu komt hij iedere dag langs. Weekeind, feestdag, maakt niet uit. Iedere dag staat hij voor de deur om even te kijken hoe het gaat. En nog steeds ziet hij met zijn 63 jaar (geloof ik) nog steeds alles precies. Hij kent me goed, te goed misscien wel, haha! Hij ziet het verschil tussen 'ik kan eigenlijk niet meer, maar doe alsof het wel mee valt'  (en dat spel van dat het wel mee valt speelt hij dan mee) en 'ik kan niet meer en wil ook niet meer dat het kan'. Zo was het het weekeind. Het ging niet meer, maar ik wilde me groot houden. Mensen niet teleurstellen en vooral niet zeuren. Ik wist dat ik zieker dan normaal naar huis was gekomen. Maar gisteren kón ik niet meer. Hij zag dat toen hij binnen kwam. Gelijk. Dus zijn eerste woorden waren; 'goeiemiddag, het gaat niet meer he.' Nee, inderdaad. Na wat onderzoekjes lijkt het alsof mijn longontsteking terug komt. Meer pijn, meer groener slijm, minder lucht en nog minder energie. Dus daar een kuurtje voor. De andere testjes wezen ook inderdaad een blaasontsteking aan. Vandaar de buik en rugpijn. Waarschijnlijk. Omdat ik per se niet terug wilde naar het zh heb ik pillen. En probeert hij mij te redden van de afgrond. Van de allerlaatste optie. Ik wil dat niet. En hij weet dat. Ziet dat. En fixt het zo dat ik nú in ieder geval niet accuut richting Rotterdam hoeft. Hij zegt we gaan ervoor, op naar je oude niveau. En gelijk heeft -ie. Nog steeds. De man die me al ruim 25 jaar kent. Op naar mijn oude niveau!

6 opmerkingen:

  1. Hoi Ilse,
    Ik ben erg onder de indruk van je verhaal, wat heb je dat mooi onder woorden gebracht en wat is die huisarts toch een kanjer,ik hoop dat je gaat opknappen en dat je thuis kan blijven. heel veel sterkte.
    gr Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey Ilse
    Ja inderdaad een kei van een huisarts...gelukkig maar dat er mensen zijn die jou kunnen lezen...hoop dat je snel iets opknapt en weer een beetje je ding kan doen,op naar je oude niveau,kus van ons

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi geschreven joh! En ik ben zo blij met jouw huisarts! hij zorgt echt goed voor je en bij hem ben je in veilige handen! Een geruststellende gedachte!
    k Hoop dat je gaat opknappen meid en dat je het lang volhoudt in je privéziekenhuis. Hopelijk kan je wat van t mooie weer genieten, toch.
    Dikke knuffel
    Jorine

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel mooi geschreven Ilse!!
    En wat mag jij blij zijn met z'n huisarts! :)
    Zet hem op!

    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja meid zo,n arts heb ik ook en dat is heel fijn . een die je begrijpt . Het weer is lekker nu maar voor jou misschien weer te warm . doe je eigen ding en ga ervoor gr uit dordt xxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Sommige mensen verdienen een lintje, jullie huisarts is hier een mooi voorbeeld van. Hoop echt dat het samen met hem gaat lukken om op je oude niveau te komen. Sterkte in deze strijd. Xxxx

    BeantwoordenVerwijderen