Jaja, we worden nog eens filosofisch, haha!
Nee, maar serieus, toen ik in het begin ziek was had ik me een aantal dingen voor genomen. Zo zou ik nooit, maar dan ook nooit
- In een rolstoel gaan zitten. (als ik me niet lopend kan verplaatsten, dan maar niet)
- Onaardig doen tegen een zuster. (misschien heeft ze gewoon een rotdag, laat ik maar aardig blijven)
- De deur naar de gang dicht doen (net alsof ze niet binnen mogen komen)
- twijfelen aan de deskundigheid van een zaalarts. (ze zijn toch niet voor niks al dokter!?)
- "Nee" antwoorden op de vraag of ik vandaag al ontlasting had gehad (daar heb ik nóóit probelemen mee!)
- De verpleging vragen me te helpen met omkleden (zo leerde ik heel snel zelf met mijn infuus omgaan)
- Een co-assistent weg sturen, knap of niet ;-) die voor de 80e keer dezelfde vragen komt stellen (iedereen moet het leren)
- Op mijn belletje drukken. (ik wacht wel tot ze toevallig binnen komen, het is tenslotte geen room-service)
- Ook maar 1 dag zonder marcara door het leven gaat (kleine moeite, toch?)
- Tegen het advies van een dokter in gaan. (ik doe wel netjes wat hij zegt en dat ziet hij vanzelf wel of het werk of niet)
- Een hele dag in mijn pyama zitten. (kom op, 'gewoon even aankleden, dat gehang en zielige gedoe in je pyama ga je echt niet beter van voelen)
- "Ja" zeggen op de vraag of ze me "misschien op bed moeten wassen". (dan was ik wel helemaal niet!!)
- Zeggen dat iemand ergens mee moet stoppen (ik wil geen aansteller zijn, kom op, je bent nu in het 'volwassen ziekenhuis' dus gedraag je ook zo, niet piepen)
- Niet compleet 'gestylt' in jongingbroek met bijpassende sokken, vest, ondergoed (ja, dat snap ik nu nog niet), make-up, pantoffels én elastiekjes / speldjes in mijn haar naar het restaurant of naar buiten gaan en zeker never-ever in pyama! (ook al lig ik in het zh, ik wil er toch een béétje verzorgt uit zien)
- Om een po-stoel vragen (ik kruip nog liever naar de wc dan dát!)
En allemaal dingen die ik de laatste jaren wél heb moeten doen. In het begin met moeite, later niet eens meer. Dan ben je blij als je uberhaupt een opfrisbeurt op bed krijgt (oké, het ligt er wel een beetje aan van wie, dat geef ik toe) of als je met rolstoel en infuuspaal en al even naar buiten kan.
Maar in Rotterdam is alles en iedereen toch wel erg vertrouwd en hier is dat toch... anders. Ik ken ze niet, niet hun karakters, niet hun 'dagritme' van de afdeling, niet hun persoonlijkheden, zelf niet hun namen. En dan heb ik op de een of andere manier toch weer moeite met de bovenstaande dingen..... naja, komt vast goed! Ik hoop de meeste hier niet nodig te hebben! Mijn moeder is ook de hele dag bij me, dus dat scheelt wel een hoop.
Verder tot nu toe weinig nieuws vandaag. Ik heb wel lekker geslapen. Mijn moeder niet, haha! Hier is het vandaag grote visite, dus de artsen komen vanmiddag. Ik ben benieuwd of ze nieuws hebben. Het is nu gelukt om mijn blog op mijn laptop te openen, jeeeeeeej! Moest het wel een paar keer proberen, maar het is gelukt, hopelijk lukt het morgen weer! ;-)
Voor iedereen die me een kaartje wil sturen, ik lig op kamer 62. Het volledige ades staat een stukje terug op me blog.....
He Ils en Dittie
BeantwoordenVerwijderenJeetje wat een k.tzooi zeg,mooie beloftes maar niets/weinig.
Hou jullie taai,probeer er samen wat van te maken in dat verre Groningen,hoop dat er vandaag een klein beetje goed nieuws komt.
Denken aan jullie,liefs en een kus van ons.
Ha dames, niets veranderlijker dan de medische wetenschap dus er zal heus wel één dezer dagen een plan komen dat wat beter past. Eerst ff teleurstelling verwerken maar ze zullen toch wel iets gaan doen? Veel sterkte en probeer het samen maar een beetje gezellig te maken. Spreek jullie snel weer liefs Marcel
BeantwoordenVerwijderenhaha, herkenbaar :-)!
BeantwoordenVerwijderenHopelijk heb je vanmi een goed gesprek nav het Groot Overleg...
k Denk aan je!!
Dikke kus
Jorine
he hallo ja daar zijn we weer , nou ik ben benieuwd of er nog nieuws is vanmiddag. is er nu al wel iets gedaan of niet? als ze niets doen kan je beter weer terug komen wat dichter bij toch? en dittie je moet niet te lang op een bedje er naast gaan liggen , dat is niets , dat kost je je rug nog. groetjes uit dordt xxxxxxxxxxxxxxx
BeantwoordenVerwijderenHoi Ilse, dat valt wel tegen! Het is te hopen dat je er toch wat mee op schiet. Wel fijn dat je moeder bij je kan zijn.
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte!
Liefs, Marita.
Hee lieverd,
BeantwoordenVerwijderenDat lijstje ken ik.... Gek he, hoe je uiteindelijk je grenzen steeds verder gaat verleggen om alles maar enigszins 'leefbaar' te houden. Je moet wat....
Trouwens wel fijn dat je moeder bij je op de kamer mag slapen. Dat had ik in t azM ook als ik erg ziek was, vond ik altijd wel fijn want die kan ook veel voor je doen en staat in elk geval niet met een 9 tot 5 mentaliteit te helpen. Over dat magnetronvoer: mijn moeder mocht zowel in Maastricht als in Leiden gebruik maken van de personeelsrestaurants. Zo kon ze toch nog normale maaltijden eten zonder dat het een godsvermogen kost. Misschien hebben ze daar ook zoiets?
Het is wel goed k*t dat het zo raar loopt inderdaad. Kan me zo goed voorstellen dat je de pest in hebt, als ze toch niets doen, waarom moet je dan helemaal daarheen? Stom gedoe! Heel fijn, die duidelijke communicatie tussen de ziekenhuizen.... Ik hoop dat ze toch nog iets van een plan voor je bedenken, wat schiet je hiermee op behalve dan dat je een nieuw accent leert, maar daar zit je ook niet bepaald op te wachten, dat kan thuis ook!
Nou meis, heel veel sterkte maar weer, ook voor je moeder. Ik denk aan jullie en zal de postbode van de week weer aan het werk zetten.
Dikke kus!!
Hoi Ilse,
BeantwoordenVerwijderenHoe was het vanmiddag nog iets gehoord?
Hopelijk weet je gauw iets meer.
Sterkte samen.
liefs, Anne-Marie