Zondag week 11 dag 74

Goeiemorgen!!
Vannacht slecht geslapen; hoesten hoesten hoesten. Maar goed, vandaag een rustig dagje, dus lekker rustig aan!


Gisteravond nog een onvoorstelbaar maar waargebeurd EMC horror verhaal meegemaakt. Zo'n verhaal waarvan je denkt; dit kan niet. Dit is OF niet waar OF zwaar overdreven. Maar toch, het is waargebeurd. Ik zou zeggen pak er een glas water en een dekentje bij voor het geval dat...


Het was een donkere gure avond in EMC land. Buiten is het koud en donker en ligt al een flink laagje sneeuw. In het ziekenhuis is het stil. Heel erg stil. Heel
Nederland viert een vervroegd Sinterklaasavondje of zit in ieder geval lekker thuis bij de verwarming met een warme beker chocomel met slagroom. Niemand die zich buiten waagt......
Mijn moeder en ik lopen op ons gemak terug naar de afdeling nadat we in het restaurant gegeten hebben.
Om de hoek bij de anders zo drukke liften is het zoals stil. Geen mens te bekennen.
Geen piepjes van liften die zeggen dat ze op je juiste verdieping zijn aangekomen.
Geen mensen die gehaast van links naar recht lopen.
Geen karretjes die een oorverdovend geluid maken alsof er een sneltrein voorbij rijd.
Niks.
Het is stil en verlaten.
Rustig lopen we de hoek om bij de liften en ineens....
Ineens staat daar 'iets'. Ik denk, dit kan niet. Ik ben hier ter plekke gek aan het worden. Ik zie nu dingen die er niet zijn... Maar mijn moeder ziet het ook....
Er staat gewoon midden in de gang een lijk!! Of nou ja, hij stond niet natuurlijk... Hij lag op een brancard... Midden in de gang, onder een laken, dat dan nog net.
En niet een beetje aan de kant of zo, nee, midden in gang, dus ik moest er om heen. Ahum, naja, no way hè. Ik bedoel, de fase van 'misschien is ie toch niet helemaal dood en staat ie ineens op' ben ik wel voorbij. Maar dit vond ik toch wel een beetje... Vreemd.
Hoe.kwam.hij.daar?
En nog belangrijker...
Hoe kwam hij daar weer weg! Ik zei tegen mijn moeder die inmiddels naast 'het lijk' stond (ik was een meter of 10 ervoor spontaan op de noodrem gaan staan en kreeg hem er niet meer van af); kijk eens onder het laken! (ik dacht nog, misschien is dit een hele flauwe misplaatste grap van iemand of zo..) Maar dat deed ze natuurlijk niet. "nee joh, kom nou maar" zei ze. Ja daaaahhhaaaaaaag!!!!Ik ga een beetje zichzaggend om een lijk heen om terug te gaan naar de afdeling. No no. Mijn noodrem bleef erop.....
Gelukkig kwamen precies op dat moment mijn 2 redders in nood uit het personeelsrestaurant. Een man en een vrouw met allebei een bakkie koffie sloften langzaam en ongeïnteresseerd richting DE brancard. Koffie in de ene hand, brancard in de andere. En een blik in hun ogen van; wat kijk JIJ nou? Nog nooit een dooie gezien? Slof slof en daar gingen ze. En ineens was de stilte verbroken. De kleine harde wieltjes van de brancard wiebelde op de harde kleine steentjes voor liften met een geluid alsof er minstens een karretje of 10 lang reden. En daar ging hij, het lijk... Weg.... En wij... Wij liepen verder door de lange, stille, koude, verlaten gang, terug naar de afdeling..... 


(Navraag later op de afdeling bleek het trouwens een HIJ te zijn, vandaar steeds de hij-vorm. Hij kon ook alleen maar van de longafdeling komen, verder zijn er geen afdingen die uitkomen in die gang...)


Hoe dan ook, ik vind dus dat dit niet kan. Het getuigd ten eerste wel van erg weinig respect voor de overledene. En ik snap best als je dat werk dag in dag uit doet dat het normaal voor je is, maar toch... Voor hetzelfde geld loop ik (of wie dan ook) dan daar met een klein kind of zo... Leg dat maar eens uit..... Toch?!

De dag voor de officiële sinterklaasavond......