Thuis dag 23

Ik mag eigenlijk niet rijden (door bepaalde medicatie)

Maar de auto staat voor de deur, mijn rijbewijs in mijn portemonnee en de wereld roept me.

Dus

Ik stapte in mijn auto. En het voelde goed. Ik voelde me goed, dus startte ik hem, gaf gas en reed weg.
Eerst nog rustig aan, maar uiteindelijk steeds sneller en sneller, heerlijk. Ik kende geen 'binnen de bebouwde kom snelheid, geen 50 -of nog erger- 30km wegen. Ik ga van 0 naar 130 en niks daartussen. En dat ging goed! Heel lang goed. Alle rode stoplichten negeerde ik, alle voorrangskruisingen en stoptekens ook. Ik was er weer!

Tot....

Die rotonde. Die ene rotonde die toch wel erg snel dichterbij kwam.... Ik wist ineens niet meer of ik links of rechtsom moest en dus..... Reed ik rechtdoor. BOEM! Op het standbeeld...... En toen stond ik stil. Geen letsel maar wel overal pijnnnnn.......



HAHA! Wat denken jullie nu? Dat is natuurlijk niet écht gebeurd! Mijn auto staat nog ongeschonden voor de deur en ik zit daar voorlopig echt alleen in als passagier.....

Waar slaat dat verhaal dan op?

Op mij. Het is een soort van beeldspraak van hoe het met me gaat. Want ondanks dat ik de eerste week thuis rustig begon en ik iedere dag op mijn blog schreef 'het rustig aan te doen', blijk ik achteraf eigenlijk toch wel ineens op volle snelheid te zijn gegaan. Niet dat ik nou iedere dag buiten de deur loop, weg ga of leuke dingen doe. Helemaal niet. Maar de minste dingen blijken al te veel. En dat gaf mijn lijf wel aan, maar mijn hoofd wilde daar niks van weten. En dus ging ik door. Kon niet 'kiezen'. Als ik na een middagje bezoek -en dus geen dutje,- (jaaaa, erg he, ik slááp gewoon iedere middag na het eten) eigenlijk nog vond dat ik moest fietsen, maar mijn lijf schreeuwde om rust beklom ik toch eerst de berg naar zolder om mezelf daarna voor een marteling van een eindeloos durend half uur op de hometrainer te fietsen. Met de gedachten, nu vind je het niks, maar straks en morgen kan je trots zijn op jezelf, heb je het toch maar mooi gedaan. (zonder weerstand, heel knap he, haha!) Maar als ik klaar was en zeker de volgende dag was ik niet blij of trots. Ik was beroerd, handen en voeten vol met vocht, een hoofd alsof ik de hele nacht had gezopen en een lijf alsof ik onder een vrachtwagen had gelegen. Toch moest en zal ik iedere dag een half uur fietsen. Desnoods 2 keer een kwartier als het in 1 keer niet ging. Of 3 keer 10 minuten. De fysio in het zh had gezegd dat dat goed was voor zo'n beetje alles en dus MOEST ik het van mezelf doen.....

Tot ik dus van de week ineens stil stond op de rotonde en dacht 'waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Ik lijk wel gek, ik bouw niks op, ik maak alleen maar kapot zo.'

Alles deed pijn, ik was duizelig, misselijk, vreselijk moe etc. Het was gewoon teveel. Ik kan niet van 0 naar 130. En dus rij ik nu voorlopig alleen op 30km wegen. Ik ga netjes iedere middag naar bed en 's avonds ook rond half 9. Dat klinkt belachelijk, maar blijkbaar is het nodig. Mijn lijf vind het fijn en gaat langzaam wat beter aanvoelen. Als ik een keer geen zin of energie heb om te fietsen, jammer dan. En als ik de dag erna niet lekker ben, ook jammer, dan maar 2 dagen niet. En dat bevalt me een stuk beter. Nu nog van die rottige pijnlijke maag en slokdarm af zien te komen. Want die staan in brand. Alles wat ik eet en drink doet behoorlijk pijn. Ik ben vorige week bij een medicijn waarbij je een half uur moet blijven zitten als je het ingenomen heb -zoals altijd-  toch gaan liggen. Want het moet ook nog nuchter, dus het was 's morgens vroeg en ik was nog hartstikke moe. Dat was niet handig, want daardoor zijn nu mijn maag en slokdarm ontstoken. Dat leek minder te worden, tot gisteren. Toen moest ik hem weer innemen, en ik deed dat nu netjes volgens het boekje, maar toch is het daardoor nu weer veel erger. Dus de huisarts vind dat ik er nu maar even mee moet stoppen zolang het niet helemaal genezen is. En dat vind ik wel een goed plan!

Fijn weekeind!