Thuis dag 26

Tijd voor weer eens een berichtje van mij. Allereerst natuurlijk iedereen nog een fijne pasen!

Ook met Pasen ben ik dit jaar eindelijk een keer thuis. Na mijn verjaardag, sinterklaas, kerst en oud en nieuw kan ik Pasen dit jaar ook een keer thuis vieren! Dat is lang geleden! Hoewel er van echt 'vieren' geen sprake is hoor. Ik zoek geen eieren meer of zo, haha! Maar natuurlijk hebben we deze dagen wat extra lekkere dingen in huis en is het fijn om gewoon thuis te zijn. Zonder gedoe, zonder gezeur. Heerlijk rustig ons gangetje gaan, precies doen wat we zelf willen en vooral niet waar we geen zin in hebben. Gewoon lekker ontspannen en gezellig. Wat en verschil met de afgelopen jaren!

Gelukkig is de griep langzaam weg aan het trekken. Met de nadruk op langzaam. Ik ben nog steeds niet de oude. Ik hoest nog steeds meer dan normaal en merk daarbij dat er in mijn longen wel iets gaande is. Ik denk die resistente bacterie die actief geworden is door mijn verminderde weerstand. Ik ben er buiten het hoesten niet echt ziek van. Niet extra benauwd of zo, zo lang ik niks doe. Bij inspanning merk ik wel dat mijn longen wat ingeleverd hebben, maar goed. Gewoon maar wat extra medicatie en hopen dat de boel daarmee weer rustig word. Zo lang het zo blijft vind ik het prima. Liever natuurlijk wat beter, zodat ik niet buiten adem ben en 10 minuten bij moet komen als ik 1 trap opgelopen heb, maar goed. Zo lang er geen reden is om opgenomen te worden vind ik het prima. Daar word ik toch niet beter van. Dus hopelijk gaat het gewoon zo door. Al gaat het tergend langzaam, het gaat wel steeds ietsje beter, dus laat ik die lijn vast houden. Als de keelpijn en eigenlijk de pijn in heel mijn lichaam nu eens beter wil worden en het hoesten wil stoppen zodat de boel in en rondom mijn longen ook weer een beetje tot rust kan komen zou ik helemaal tevreden zijn. Want goed voel ik me niet. Verre van dat, maar goed. Ik mag niet zeuren, want het kan ook heel veel slechter, dus ben ik blij met wat ik heb.

Vanaf morgen is het zover. Dan is het echt april. April had van mij nog even weg mogen blijven. Dat heeft vooral te maken met een afspraak in een (ander) ziekenhuis. Niet voor mijn longen dit keer. Met een tanden dokter. De kaakchirurg dus. Brrrr. Mijn verstandskies moet eruit. Eruit gesneden worden wel te verstaan omdat hij plat ligt. Daardoor is er al heel lang een klein puntje door gekomen, maar de rest niet. Dat kan ook nooit komen, omdat de rest van de kies onder de kies ervoor ligt. Zo ver dat hij bijna tegen de wortel aan zit. Daar hoeft dus maar een klein beetje vuil een mini infectie te veroorzaken -en met mijn weerstand is die kans best aanwezig- of allebei mijn kiezen kunnen eruit. Even heb ik nog getwijfeld omdat ik er nu totaal geen last van heb en ik gewoon een hekel heb aan de tandarts. Laat staan aan de kaakchirurg. Maar goed. Het idee dat er op een bepaald moment een ontsteking kan ontstaan, die dan ook weer een bedreiging kan zijn voor mijn port-a-cath (als ik er tegen die tijd tenminste één zou hebben die wél zou werken) gaf de doorslag. Aan de andere kant.... Als mijn port-a-cath ontstoken is, moet hij er wel met een sneltreinvaart uit. Dan het het tienjarenplan van de baan. Half april moet ik ook naar mijn longendokter en dan gaat ze pas eens bedenken hoe en vooral wanneer de oude eruit moet en de nieuwe erin. Zoals ik al eerder zei kan dat niet tegelijk en moet ik eerst nog een afspraak krijgen bij de chirurg en anesthesist. Hele drukke poli's allebei en een operatie die totaal geen haast heeft voor hun. Dus jullie kunnen allemaal wel bedenken hoe lang er over heen gaat voor hij er in het EMC een keer uit gehaald is. Maar goed. Om daar nou mijn gebit voor op het spel te zetten gaat me iets te ver. Ik ben zuinig op mijn gebit en verzorg het goed. Dat heeft voor een groot deel ook te maken met mijn 'angst' voor de tandarts. Hoewel 'angst' wel een erg groot woord is, maar ieder half jaar ga ik er toch met een steen in mijn maag naar toe. Dat terwijl ik mijn tandarts al heel lang heb, hij super aardig is, en hij me nog nooit pijn gedaan heeft. Ik heb nog nooit een tand moeten laten trekken, of een gaatje moeten laten vullen, he-le-maal niets. Daardoor denk ik iedere keer als ik ga dat het nu gewoon niet lang meer kán duren voor het eerste gaatje gevuld moet gaan worden of zo. Ik bedoel, ik ben 26. En een half. Het kan toch niet heel lang meer uit blijven met een lichaam dat verder niets kan hebben zou je denken, toch? Ik wel. Maar tot nu toe viel het iedere keer mee. Tot ik de laatste keer dus dit nieuws kreeg. Zo lang het Maart was hoefde ik 'pas' in April naar de kaakchirurg. Maar nu is het niet meer de volgende maand. Nu kan ik bijna de dagen af gaan strepen. Bah. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten, maar het lijkt me geen pretje. Alleen voor de verdoving ben ik al doodsbang. Die prikken in je tandvlees doen vast enorm pijn. Je huid rekt nog een beetje mee, maar ik weet niet hoe het bij jullie zit.... Mijn tandvlees lijkt in ieder geval niet bepaald flexibel. Dat dus eerst. Dan dat gewrik, gesnij, getrek en bloed in mijn mond......En de dagen erna als de verdoving is uitgewerkt. Ooohhhh, ik heb er zó geen zin in. Maar goed. Ik denk er maar niet te veel aan. Ik had nog een hoopje dat de eerste afspraak nog niets gedaan werd, maar dat blijkt niet zo te zijn. Hij word er gelijk uit gesloopt. Naja, ik kan me troosten met het idee dat 2 andere verstandskiezen zonder problemen netjes op hun plaats zitten en dat de andere zo ver weg in mijn tandvlees zit dat die daar waarschijnlijk voor altijd blijft zitten. En dat vind ik prima. Zo lang hij daar gewoon rustig zit en geen problemen veroorzaakt tenminste......

Naja..... we gaan het zien. Nogmaals, fijne paasdagen allemaal!!