Thuis dag 65

Precies waar ik bang voor was lijkt te gebeuren nu...

Gisteren begon het al minder te worden, maar vannacht is het ineens heel erg verslechterd. Ik kan niets. Ik ben zo benauwd dat de gewone dagelijkse dingen me nog teveel zijn. Ik lig op dit moment beneden op bed en kan echt niets. Eigenlijk is naar de wc lopen nog te veel. Ik probeer dat wel zelf te blijven doen, maar zodra ik op het toilet ben gaan mijn ledematen tintelen en word het zwart voor mijn ogen. Dan moet ik snel mijn behoefte doen en zo snel mogelijk terug naar mijn bed om daar vervolgens nog zo'n 3 kwartier te moeten herstellen. Vanaf mijn bed naar de keuken is denk ik zo'n 5 meter, maar het is teveel. Alles is teveel, ik kan nog niet eens mijn tanden poetsen of eten. Het enige wat ik kan is liggen en slapen. Ik heb ZO weinig lucht, alles kost me zoveel moeite en pijn,Ik tril bij de minste inspanning van het zuurstoftekort, het sputum is weer veel groener en dikker ik ben gewoon echt heel slecht. Het is eigenlijk voor het eerst dat ik thuis zo slecht ben.

Vanmiddag komt de huisarts weer. Ik heb hem vanmorgen ge-smst of hij contact op wil nemen met het zh met de vraag wat we hier aan gaan doen. Want dit hou ik niet vol tot maandag. Het is gewoon echt niet te doen. Dus ik ben benieuwd. Ik verwacht dat ik naar de eerste hulp moet komen voor een foto, bloed etc. Maar dat ga ik niet doen. Ze hadden gewoon nooit de antibiotica moeten stoppen. Ik was net aan de beterende hand, en nu ineens dit. Ik baal enorm. Van het hele gebeuren sowieso, maar ook omdat mijn opa en oma vandaag 55 jaar getrouwd zijn. Jaren lag ik in het ziekenhuis. Nu ben ik een keer thuis en ging het net wat beter en dan nu dit! Morgen gaan we met heel de familie uit eten voor de trouwdag van mijn opa en oma, maar ik weet niet of het lukt om mee te gaan.....

Dit was allemaal niet nodig geweest. Als ze de kuur door hadden laten gaan was ik verder opgeknapt. Dan had ik maandag met de kuur kunnen stoppen en gewoon deze dagen mezelf goed voelen. En hopelijk met de feestdagen ook nog. Nu lig ik op deze dagen, die je gezellig het heel de familie hoort te vieren als enige in mijn bed. Praten is eigenlijk te veel, ik wil gewoon alleen maar liggen en zoveel mogelijk slapen, zodat ik de benauwdheid en de pijn zo min mogelijk merk.

Ik heb geen idee waar het heen gaat. Of het een opname word een thuisinfuus. Of geen van beiden. Er MOET in ieder geval wel iets gebeuren, want dit is gewoon niet te doen. Mijn longarts wil misschien eerst wel weer kweken zien, maar voor die uitslag er is ben je ook een dag of 4 verder, dus dat schiet ook niet op. Ik heb eigenlijk geen idee wat ze zouden moeten doen. Wel wat ze hadden moeten laten om dit te voorkomen, maar goed. Voor mij is eigenlijk de enige optie om het thuisinfuus weer te starten en maar hopen dat weer gaat werken. Mezelf laten opnemen wil ik niet. Dat zal ik echt alleen in het uiterste geval doen, maar ik zie een opname echt helemaal niet zitten. Dat zou mentaal een enorme domper zijn. Weer in december in het zh, weer in een hok opgesloten te liggen waar ik hele dagen niemand zie of spreek, weer continu discussie's voeren over van alles en nog wat. En dat alles in de wetenschap dat het helemaal niet nodig was geweest. Dus dat ga ik niet doen. Maar wat dan wel weet ik ook niet. We zullen het wel horen vanmiddag.

Als er nieuws is ofzo, schrijf ik misschien het weekeind nog wel even een stukje. Gewoon om alles van me af te schrijven, even niet te slapen en natuurlijk jullie op de hoogte te houden. Maar dat hangt er helemaal vanaf wat er gaat gebeuren en hoe ik mezelf voel. Anders horen jullie het hoe dan ook volgende week!

Tot later!