Ziekenhuis dag 5

Tijd voor weer eens een berichtje van mij. Gisteren een dagje overgeslagen, omdat er totaal geen nieuws was. Nu nog weinig eigenlijk. De echo die ze zondag al zouden maken, toen maandag, toen maandag wat later, toen dinsdag is nu uiteindelijk maar helemaal afgeblazen omdat de pijn minder word. Heel fijn, zo'n ziekenhuis. Je kan veel beter in een klein regionaal zh liggen. Hier moet je altijd wachten. Wachten, wachten wachten en van uitstel komt afstel. Of het nou gaat om een ct scan, een echo, het plaatsen van een picc-lijn of port-a-cath. Nooit, maar dan ook nooit is er eens een afspraak voor gemaakt die gewoon door ging, Altijd werd alles uitgesteld. "Op afroep" noemen ze dat. Eigenlijk bedoelen ze daar mee; "we kijken wat we allemaal te doen hebben, als er geen spoedgevallen zijn en we hebben echt helemaal niks anders te doen dan ben jij aan de beurt". Een aangezien er hier altijd wel één of anders spoedgeval is, ben je als al opgenomen patient de eeuwige wachtende.

Dus voor zover de echo. Verder is er ook weining nieuws. De behandeling is nog steeds precies dezelfde als ik thuis heb gehad. Gisteren hadden ze het er over dat het 'misschien' een idee was om met ab te gaan vernevelen. Maar daar heb ik niets meer van gehoord. Dit is echt de laatste keer dat ik hier in trap. Ik lig hier straks een week, met echt precies dezelfde behandeling als die ik thuis ook 2 weken heb gehad. Ze hebben werkelijk NIETS toegevoegd. Geen extra foto, bloedonderzoek. NIETS! Ik moest afgelopen vrijdag wel hier heen, omdat de huisarts het niet meer vertrouwde en ik zou moeten tekenen dat het mijn eigen verantwoording was als ik thuis bleef. Dus daarom ging ik toch maar. Maar hadden ze me op de EHBO eerlijk verteld dat ze me hier eerste een hele week dezelfde behandeling gingen geven als thuis was ik nooit gebleven. Iedere dag vanaf vrijdag heb ik dat aangegeven. Iedere dag heb ik gezegd dat dit geen zin heeft en dat ik iets anders wil. Maar we zijn bijna een week verder en er is niets gebeurd. Vandaag is groot overleg. Misschien komt daar iets uit. Ik denk niet dat ik vandaag een arts zie. Dus dan is het alweer donderdag en ben ik hier een week. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil naar huis. Opgeknapt ben ik niet, maar ik ben nog minder van plan hier doelloos te blijven liggen. Ik zei vorige week al dat ze de ab van thuis niet hadden moeten stoppen. Net als de huisarts en het avt team. Maar hun moesten en zullen bepalen door de telefoon dat het gestopt moet worden. Vervolgens word ik, zoals al 8 jaar gebeurd weer ziek, dan neem je me op, en ga je de behandeling die je thuis gestopt hebt omdat je oh zo bang bent voor resistentie opnieuw starten voor een week. Met de wetenschap dat de behandeling thuis pas na 10 dagen minimale verbetering gaf! Hoe dom! Daar zal de bacterie vast minder resistent van worden...

Ik heb echt het gevoel dat ik hier totaal voor niks lig. Een hele verloren week, waarin ik ook thuis had kunnen zijn. Ik wil het weekeind óf weekeind verlof, óf gewoon ontslag. Verwacht maar niet dat ik hier, net als vorig jaar eeuwig blijf liggen om te zien wat er gebeurd. Ik kan ze zo op een papiertje uit tekenen wat er gebeurd, en daar word niet naar geluisterd, dus dan ga ik dat hier ook niet afwachten. Hun zouden dat ondertussen zelf toch ook wel moeten weten, hoe mijn longen reageren. Dus ik heb het gewoon gehad. Ben er klaar mee. Verveel me. Voel me rot. Rot omdat ik niet opknap, rot omdat ze niet naar me luisteren, rot omdat dit thuis ook had gekund, rot omdat dit verloren tijd is, tijd waarin ik óók een behandeling had kunnen krijgen die wél zou helpen, rot omdat als ze vorige week naar me geluisterd hadden en de thuiskuur niet gestopt hadden, ik me nu waarschijnlijk stukken beter had gevoeld, rot omdat ik weet, dat als ik nu naar huis ga ik niet opgeknapt ben, rot omdat ik weet dat als ik nog langer hier blijf ik hier ook niet op ga knappen, maar vooral rot omdat ik wel weet wat ik wil en weet wat er nodig is om mijn longen weer op te laten knappen en daar hier totaal niet naar geluisterd word en IK dus weer met de gevolgen zit van hun 'wij weten het beter' houding.

Bah. Rotdag. Rotweek. Ik wil gewoon naar huis. Punt. En dan zien we wel.