Thuis dag 2

Ja, de tweede thuisdag. Dus ik heb de ziekenhuiswereld weer verlaten, gelukkig. Wat een gezeur is het weer geweest verschrikkelijk. En een hoop gedoe wat niet nodig was geweest. De na-sleep daarvan merken we waarschijnlijk het hele jaar nog. Om maar een voorbeeld te noemen van een van de vele 'dat zou toch niet moeten kunnen' dingen. Ik had al mijn medicatie altijd netjes op orde. 1 keer in de 3 maanden herhaalde ik alles, behalve de medicatie die je maar voor een maand mee krijgt. Die iedere maand natuurlijk. Prima. Kwam altijd mooi uit. Tot nu. Het ziekenhuis zou de apotheek wel eens even alle medicatie faxen, zodat ik de komende weken alles in huis had. Prima plan op zich. De hele week heb ik gevraagd om een kopie van de recepten, zodat we konden controleren of het goede was voorgeschreven en of we wel geleverd kregen wat er op het recept stond. Heel de week werd er verteld dat dat nog wel kwam en de arts zou het sowieso mondeling nog even door komen nemen. Om een lang verhaal kort te maken; uiteraard is dat niet gebeurd.

Gevolg;

Een bende. Het ene medicijn heb ik voor een half jaar gekregen. Het andere voor nog geen maand. Ik heb medicijnen gehad die al maanden niet meer gebruik, een zalf waarvan ik niet weet wat ik er mee moet en zelfs medicatie die opgelost moet worden en via een infuus gegeven moet worden! Maar verder niks om het op te lossen of te geven, alleen die medicijnen. Het is toch echt belachelijk! De apotheek hoef het niet terug, want die gooien het ook weg, ik kan er niks mee. Goed geregeld. Nee, maar zie hielden de lijst aan die ik in het ziekenhuis kreeg. Heel knap dat er dan medicijnen bij zitten die ik de hele opname niet gehad heb, die ook niet op mijn medicijnlijst stonden bij opname en die ik dus ook helemaal niet nodig heb. Daar blijkt maar weer eens uit hoe goed hun administratie is. Dit bleek al toen ik er nog lag. Dus ik heb er wat van gezegd. Toevallig was die dag dezelfde arts er als de nacht dat ik naar IC moest. Die was gelijk op zijn tenen getrapt omdat ik hem erop aan sprak dat het niet klopte. Hij bleef bij hoog en bij laag volhouden dat ze het over hadden genomen van mijn medicijnlijst. Hij ging alles wel eens even uitprinten en dan moest ik maar veranderen wat er niet klopte. Dat heb ik gedaan. Met dikke rode pen. Ik heb voor de 3e keer mijn eigen medicijnlijst er aan vast gemaakt. Die hij volgens eigen zeggen over had genomen en die ik al 2 keer eerder had ingeleverd maar die blijkbaar zoals wel meer papieren daar op wonderbaarlijke wijze allemaal ineens verdwenen waren. Zo kon hij zelf zien hoe goed hij 'mijn' medicijnlijst had over genomen. Uiteraard heb ik er niks meer van terug gehoord. Je kan wel bij hoog en laag volhouden dat je gelijk hebt, maar als je dan zwart op wit voor je neus krijgt dat het niet klopt wat je zegt word het lastig he. Dan komt de Erasmus mentaliteit naar boven. En dat is vooral niet over praten. Dan is het ook niet gebeurd. Maar oh en wee als jij iets in hun ogen iets niet goed hebt gedaan. Dan weet binnen no-time de hele afdeling het en hoor je het maanden later nog. Zoals die keer op de ehbo. Ik weigerde combivent (luchtwegverwijder) omdat ik daar hartritmestoornissen van krijg. Iedereen weet dat, en dat was / is al jaren zo. Tot ik een keer stik benauwd op de ehbo lag en één of andere nieuwe arts-assistent mij per se combivent wilde laten vernevelen. Ik weigerde dat, ik wilde atrovent (verneveling zonder luchtwegverwijder), maar dat kreeg ik niet. Dus werd het niks. Ik ga geen medicijnen nemen waarvan ik weet dat ik alleen maar zieker werd. Uiteindelijk bleek er achteraf in mijn papieren te staan dat ik wel opgenomen was, maar dat ik 'weigerde medicatie te nemen'!

Dat dus. Alles naar je hand zetten en als dat niet lukt doen alsof het niet gebeurd is.

Maar goed. Ik ben er weer weg. Ik heb het weer gehad. Goed gaat het niet. Mijn hele lijf doet pijn, ik heb enorm last van mijn hart en mijn longen willen ook niet echt meewerken. Dat ik last heb van mijn hart, en die pijn overal, komt volgens de huisarts vooral omdat ik heel veel vocht vast hou van de prednison. Het is echt niet leuk, mijn voeten zijn weer zo dik, mijn vingers, alles. Na een hele nacht met mijn benen omhoog liggen zijn mijn benen wat dunner. Maar een half uurtje op een stoel zitten of zo en ze zijn 2 keer zo dik. Al dat vocht zit overal, daarom ben ik waarschijnlijk ook zo snel buiten adem. Dus het wil nog niet echt opschieten allemaal. Maar goed, we zien wel. Hopelijk luk het om thuis te blijven en de prednison af te bouwen. Als het goed is moet dan het vocht weg gaan en zou het allemaal weer wat beter moeten worden. De afgelopen weken heb ik dat kleine beetje wat ik opgebouwd had qua conditie en spierkracht weer dubbel en dwars ingeleverd. Dus we beginnen maar weer opnieuw. WEER OPNIEUW. Zucht. Hopelijk kan ik nu eens een keer door gaan met opbouwen in plaats van iedere keer van voor af aan te beginnen.....