Thuis dag 11

Tijd voor weer eens een berichtje van mij. Ik schrijf niet zo vaak meer, omdat er eigenlijk weinig nieuws is. Het gaat nog steeds niet goed. Het vocht komt bijna mijn oren uit. Het gaat zelfs aan de onderkant van mijn voeten zitten, en dat doet pijn. Ik het zh had ik dat al, en toen werd er gezegd dat ik maar moest mobiliseren, dan ging het wel over. Ik heb dat daar verschillende keren tegen gesproken, maar hun wisten het beter en weigerden er iets aan te doen. Prima dacht ik toen, bekijk het dan, ik zoek het zelf wel uit. Als ze er toch niks aan doen ga ik er ook niet keer op keer over beginnen. Ik heb thuis de afgelopen weer gemobiliseerd. Met het gevolg dat mijn voeten bijna uit elkaar klappen van het vocht. De huid op mijn onderbenen staat zo strak dat ik niet meer kan hurken, bukken of op kan staan als ik op de grond zit. Ik had dus voor de zoveelste keer gelijk. Dat ze me zo naar huis hebben laten gaan, en wéér niet naar me geluisterd hebben maakt me kwaad. Ik word doodziek van al die beterwetende arts-assistenten die denken dat ze alles weten en altijd gelijk hebben. Nu zit ik, met dank aan hun, met de problemen. De huisarts heeft maandag sterke plasmedicijnen voor geschreven, maar dat doet tot nu niks. Vanmorgen heeft hij de dosis verdubbeld, ik heb ze om half 8 vanmorgen in genomen, en tot nu toe nog niks. Dus dit gaat hem ook niet worden.

Door al dat vocht kom ik ook steeds lucht te kort. Ik sleep het overal mee naar toe, de trap op, overal. En dat is zwaar, dus mijn spieren protesteren, net als mijn hart. Mijn hele lijf heeft geen tijd gehad zich aan te passen. Er komen inmiddels blaren op mijn benen, en striemen op verschillende plaatsen omdat de huid zo snel zo veel oprekt. Die gaan dus nooit meer weg. Fijn. Ook dat heb ik danken aan die geweldige arts-assistenten. Heel goed gedaan hoor, complimenten, nu word ik de rest van mijn leven door die striemen aan jullie herinnerd, en daar zat ik nou net niet op te wachten. Het liefst was ik jullie al vergeten, maar omdat jullie me zo 'goed' naar huis hebben gestuurd zit ik nu met de problemen. Dat hebben jullie mooi voor mekaar. Lekker doorgaan met zo'n houding, dan kom je er vast wel als arts.

Door al dat vocht ben ik moe moe moe, ik heb nergens zin in en geen energie voor. Ik hoop dat de huisarts iets anders kan doen. Ik weiger hoe dan ook om voor onderzoek terug te gaan naar het ziekenhuis. dat gaat absoluut NIET gebeuren, Toen ik het zei wilden ze er niets aan doen, dus ik ga nu niet terug met dezelfde klacht. Al zou ik ze wel graag laten zien wat voor resultaat hun mobiliseren heeft gehad. Hoeveel ongelijk ze hebben gehad en hoeveel gelijk ik had dat ze er iets aan hadden moeten doen. Dat zou ik ze wel graag duidelijk laten zien en vertellen. Maar ze zullen er toch een mooi verhaal van maken zodat het niet hun schuld is. Dat is de mentaliteit van het Erasmus MC.

Zodra ik me wat beter voel ga ik uitzoeken waar ik met een klacht naar toe kan. Deze opname zijn er weer zoveel dingen gebeurd op de IC die absoluut niet kunnen. Ik ben er klaar mee. Deze problemen waren met dezelfde 'arts' als toen van het pijnteam. Ik schrijf 'arts' tussen haakjes, omdat ik vind dat zij die titel niet meer verdient met zo'n houding. De vorige keer had ik er al een zaak van kunnen maken, en wat ze nu deed gaat echt over alle grenzen heen. Ik weet nog niet waar ik heen ga. Het liefst ga ik naar de tuchtraad om een beroepsverbod te eisen. Gelukkig was mijn moeder er bij en was ik niet alleen met haar. Verder had ze wel al het andere personeel weg gestuurd, zo slim was ze wel, en dat deed ze niet voor niks. Niemand mocht verder horen of zien wat ze deed. Ze zal ongetwijfeld gaan zeggen dat wij haar alleen maar zwart willen maken en dat het niet waar is. Maar dat is het zeker wel, en dat weet ze zelf ook. En ze heeft gelijk, ik doe mijn best om haar zo veel mogelijk zwart te maken. Teringwijf. Ik zal alles in het werk stellen om haar zo veel mogelijk dwars te liggen. In de hoop dat ik haar in de tussentijd niet meer nodig heb, maar dat zou wel heel toevallig zijn. Ik heb haar nu ook jaren niet meer gezien. Dus daar ga ik niet van uit. En als ze deze blig leest kan me dat niks schelen. Dan weet ze waar ze aan toe is en kan ze zich vast voorbereiden. Ik ben bereid ver te gaan. Heel ver.

Verder heeft onze huisarts toevallig een broer die toevallig de wetgeving rondom de IC heeft gemaakt. Hij gaat bij hem navragen of het inderdaad waar is dat als je zegt dat je wel naar de IC wilt, je dan zelf niet meer kan beslissen over welke behandeling je nodig hebt en hoe die gedaan moet worden. Volgens het ziekenhuis is het in feite zo dat als je zegt dat je naar de IC wilt, je jezelf helemaal over geeft aan de artsen. Of jij nou iets wel of niet wilt, als hun het nodig vinden gebeurd het gewoon. Dat vind ik raar. Zelfs als je dood bent kan je nog aangeven of ze wel of niet in je mogen snijden, en als je nog leeft zou je zelf niks meer te zeggen hebben? Dat lijkt me toch niet, en als dat wel zo blijkt te zijn ga ik daar ook eens achteraan. Als je nooit ergens moeite voor doet, veranderd er niks ook. Maar ik wacht eerst even het bericht van mijn huisarts af, en dan kruip ik achter mijn laptop/ Op zoek naar de tuchtraad en evt naar informatie over de IC regels. Of misschien weet de huisarts wel waar ik moet beginnen. Genoeg te doen dus.