Thuis dag 89

Hoi Allemaal!

Tijd voor weer een nieuwtje van mij! Zaterdag natuurlijk naar de opnames van Paul de Leeuw geweest. Hartstikke leuke ervaring. Heel leuk om eens mee te maken hoe dat allemaal gaat, en ontzettend gelachen om een aantal dingen die mis gingen die uit de uitzending van gisteren geknipt zijn. Het mislukte trucje van Hans Klok zat er nog in, maar er gebeurde meer wat niet de bedoeling was. Zo trok hij gelijk bij de eerste gast de bak waar het geld in moest voor giro 555 al kapot en waren er regelmatig wat kleine dingen die mis ging (mensen die van de verkeerde kant kwamen, door het beeld liepen en uiteraard wat versprekingen die opnieuw moesten). Er was ook een minpuntje. We moesten er om half 2 zijn, maar kregen een mail of je we om 1 uur aanwezig konden zijn. dat kon. De opnames zouden direct om 1 uur beginnen, dus we zorgden dat we er om half 1 waren. want zo dachten we, we moeten nog onze stoelen zoeken, nog even naar de wc na ruim een uur rijden, zulke dingetjes. Ik twijfelde of ik mijn zuurstof mee moest nemen, maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan. Dan zou de aandacht direct weer daar heen gaan. Ik wilde ook wel eens gewoon op gaan in de mensen en geen uitzondering zijn waar iedereen ongegeneerd naar kan staren. Wat heb ik daar een spijt van gehad!

Zoals gepland kwam en daar op precies half 1 aan. De studio bleek midden in een industrieterrein te staan. Daar waren vooral bedrijven, maar ook wat winkels. Ik kan (nog) niet zo ver lopen, niet zonder een hoofd als een tomaat en zweet dat aan alle kanten van me af loopt, dus dat leek me niet zo'n goed plan voor op tv, haha! Dus bij aankomst gevraagd naar invalide parkeerplaatsen, we hebben tenslotte ook een kaart. Bij navraag kwamen we er achter dat de plaatsen vol waren. Dus we moesten bij een ander bedrijf parkeren, ook vlak bij hoor, om de hoek. Eenmaal bij het hek zagen we de auto van Paul staan, met daarnaast nog allerlei andere grote bakken Duidelijk mensen die goed verdienen. Maar invalide plaatsen konden we niet ontdekken. Ik denk dus dat ze niet vol waren, maar er gewoon helemaal niet waren. Bovendien waren alle parkeerplaatsen in het gras, dat is ook niet bepaald handig als mensen in het een rolstoel zitten.

Maar goed, toen waren we dus, net als al een aantal andere mensen bij het hek. Daar stond een beveiligingsmannetje. Of nou ja, een flinke man zeg maar. En daar stonden we, en stonden we, en stonden we. Er liepen wat mensen heen en weer, muziekinstrumenten werden (door de broer van Guus Meeuwis) nog naar binnen gebracht en het werd steeds drukker voor het hek. Gelukkig was het wel droog en scheen het zonnetje zelfs een beetje. Inmiddels was het 5 voor 1 en werd iedereen behoorlijk ongeduldig. Toen kwam er een ander belangrijk mannetje binnen vandaan. We mochten kiezen, nog even buiten blijven staan, of alvast naar binnen gaan om wat te drinken. Want het zou nog even duren voor we de zaal in konden. Natuurlijk ging iedereen naar binnen. Eenmaal binnen moesten we ons bij een vrouw melden om een soort van kaartjes te krijgen om de zaal in te mogen. Dat was letterlijk dringen. Iedereen wilde als eerste. Waarom was een beetje de vraag, aangezien we de zaal toch nog niet in mochten. Misschien om als eerste wat te drinken te kunnen halen? Wij gingen, zoals ons 'plan'al was nog even naar de wc. Daarna stond de hal al behoorlijk vol dus besloten we bij de deur te gaan staan waar achter de studio was. Daar hing een bordje boven dat de gastheer ons een plek aan zou wijzen waar we moesten zitten. Maar de mevrouw van de kaartjes had gezegd dat we dat zelf konden bepalen. Beetje verwarring dus, maar iedereen nam het zekere voor het onzekere en al snel stond het rondom de deur helemaal vol. Een mogelijkheid om te zitten was er niet, op geen enkele manier. Zelfs niet op een randje of zo. Maar dat vonden we toen nog niet zo'n probleem, want het was al 1 uur geweest, dus we zouden toch snel naar binnen mogen.
Ondertussen was de tent behoorlijk vol gelopen en werd het warmer en warmer. Weg van de deur was geen optie meer, want het stond zó vol dat er geen doorkomen meer aan was. Ondertussen hoorden we de 'plannen'van de mensen om ons heen aan. Zo waren er mensen die perse op tv wilden komen en die zich af vroegen ofze beter op de voorste rij konden gaan zitten of achter de desk waar ze altijd zitten tijdens de quiz.Er werden hier en daar wat foto's gemaakt en verder ws het vooral gewoon en alleen wachten.

Ik kan daar slecht tegen, altijd al gehad. Zo veel mensen in zo'n kleine ruimte. We konden letterlijk niet 1 stapje nar voren, achteren of opzij zetten, en zagen niets anders dan de mensen voor en naast ons. En we zagen ze niet alleen, we hoorde, voelden (want zo dicht stonden we op elkaar) en roken ze ook. Op een gegeven moment werd ik misselijk en licht in mijn hoofd. Iedere keer weer. Dat herken ik wel, want dat heb ik altijd in zulke situatie. Dus ik wist, als dit door zet kan ik niet blijven staan, dan moet ik echt gaan zitten. Op zo'n moment word het helemaal zwart voor mijn ogen. Ik zie dan niks terwijl ik ze gewoon open heb. Ik word heel duizelig en misselijk, het geluid is heel ver weg, of ik hoor helemaal niks meer en ik kan gewoon echt niet blijven staan, ik val gewoon om. Dan moet ik echt gaan zitten, of zelfs liggen, dan is het het snelste weer over. Maar daar was hier geen plaats voor. Ik on niet op de grond gaan zitten, laat staan liggen, en uit deze massa weg gaan was ook geen optie.
Dus ik probeerde het uit alle macht tegen te houden door wat te drinken (flesje in me tas), een beetje van mijn ene been op mijn andere te wiebelen en boven de mensen uit te kijken. Voor mij stond een man in pak, dus ik keek continu naar een groot zwart vlak. Dat deed er ook geen goed aan. Inmiddels was het al half 2 en de meeste mensen begonnen er  behoorlijk genoeg van te krijgen. Ik ook. Bovendien had ik ontzettend last van mijn onverklaarbare pijn. Mijn rug. schouders, voeten, benen, alles deed pijn. Ik heb sinds een paar dagen ook weer volop vocht bij me. Niet zomaar een beetje, maar mijn voeten zijn echt weer kussentjes. Ik had gehoopt dat het dir keer niet zo dik zou worden maar helaas.

Kortom het was allemaal zeer oncomfortabel. Ik baalde er vreselijk van dat ik mijn zuurstof niet had mee genomen. Dan had ik kunnen zeggen dat ik niet zo lang kon staan en had verder niemand iets gevraagd. Nu was ik één van de velen, en ging ik op in de massa, zoals ik zo graag gewild had. Wat had ik daar nu een spijt van! Ik kon nu moeilijk zeggen dat ik niet zo lang kan staan omdat ik pijn in mijn lijf heb. Ze zien me aankomen. Bovendien wás er niet eens iemand om dat tegen te zeggen. Achter de bar stond een heel jong meisje, en voor we bij die bar zouden zijn hadden we een hele reis afgelegd. Zoals het kinderboekje het in het kinderboekje óp berenjacht'staat; we konden er niet boven over, we konden er niet om heen, en we konden er niet onderdoor. Oh nee, we moesten er dwars door heen! Vaak is het ook nog eens zo dat wij het geluk hebben dat precies als wij uit de mensenmassa zouden zijn, de deuren open zouden gaan en we dus voor niets al die tijd daar gestaan hadden en nu ook voor niets achteraan staan. Voor het been van mijn moeder was het ook niet echt goed, maar we waren nog steeds in de veronderstelling dat we nu echt snel naar binnen mochten. Af en toe ging de deur van de zal even open. Wij stonden daar in de bloedhitte, maar in de studio hadden ze duidelijk airco. Dan kwam er even wat frisse lucht naar binnen. Degene die er uit kwamen maakten dat ze weg kwamen. Uiteindelijk kwam om 10 over 2 zeggen dat het nog even duurde omdat er problemen waren met het licht.

Uiteindelijk mochten we pas om 2 uur naar binnen. DAT was me wat! Wij stonden natuurlijk vrij voor aan, en iedereen had gehoord dat je zelf mocht kiezen waar je ging zitten. dat bleek waar. Dus het was echt letterlijk duwen en trekken, niet normaal. Er waren wat oudere mensen die hun dochters aan de arm handen. Die dochters waren al binnen en dat vrouwtjes stond nog ergens tussen de mensenmassa. Het enige wat ze nog van haar dochter zag was haar hand. Letterlijk, ze moest haat echt naar haar toe trekken, niet normaal. Ook wij werden van achteren gewoon letterlijk naar voren geduwd, echt niet normaal. En het personeel maar schreeuwen, RUSTIG, RUSTIG AAN, NIET DUWEN! Dat haalde weinig uit. Gelukkig stonden wij vrij vooraan waardoor we in de zaal nog alle keus hadden om te gaan zitten. We zijn bewust niet voor aan gaan zitten. We kwamen niet om op tv te komen, maar op te zien hoe het er daar aan toe ging. Bovendien had je vooraan geen goed zicht over het podium, en achteraan wel, zonder dat er mensen voor je zaten. Die zaten er wel, maar de hoogteverschillen waren zo groot dat je met gemak over ze heen kon kijken. Zelfs ik, en ik ben niet zo groot, haha! Het was maar goed dat we vooraan stonden, want de laatste mensen hadden geen plaats meer. Die werden met kussentjes op de trappen gezet....Dat was het avontuur om binnen te komen. Direct daarna begon de show, dat was gewoon leuk en bijna 2 uur later was het klaar en gingen we weer naar huis, een hele ervaring rijker. Gelukkig zijn we ook bijna niet in beeld geweest. 1 keer tijdens het reclame spotje, en 1 keer tijdens de show. Maar dat was ook omdat wij wisten waar we zaten, als je niet weet waar je moet zoeken zie je ons niet. Al met al, was het, ondanks het rommelige begin toch een leuke middag!

Phoe, het is wel een hele lange blog geworden he!! Ik zal het verder kort houden hoor. Op medisch gebied is er niet zo heel veel nieuws. Ik heb dus veel last van de pijn en het vocht, het is de laatste wek enorm toegenomen, geen idee waarom. We kijken het maar even aan, de huisarts komt nog steeds een paar keer per week, dus die hou ik op de hoogte van mijn klachten.

Verder heb ik de chirurg afgebeld voor mijn teen. Ik had het hoekje was voor irritatie zorgde omhoog gebogen, zodat het minder pijn deed. Maar van de week was de pleister om dat puntje te beschermen eraf gegaan zonder dat ik het had gevoeld. Dus toen ik mijn sok uit trok zat dat hoekje vast in mij sok. Ik trok hem er mee af, waardoor mijn nagel tot helemaal bovenin inscheurde. Eigenlijk wat de chirurg ook zou doen, haha! Het deed ontzettend pijn, maar bloedde vrijwel niet. Het heeft geen zin om er nu heen te gaan, want er is geen nagel meer te zien. Die zit er nog wel ondermijn huid, in het nagelbed, dus hij zal vanzelf weer gaan groeien. We hopen dat hij dan wel goed groeit en zo niet kan ik altijd opnieuw een afspraak maken. Maar mijn nagels groeien niet zo hard, dus ik ben er voor de eerste 2 tot 3 maanden wel vanaf, haha!

Deze chirurg heeft plaats gemaakt voor de andere. Ik kreeg de afgelopen week een brief met allerlei informatie over de operatie voor mijn port-a-cath, maar géén brief met een datum. Ik heb dat even afgewacht, tot afgelopen donderdag. Toen heb ik maar het ziekenhuis gebeld en bleek ik een afspraak te hebben staan voor maandag!. Ik moest al om 7 uur 's morgens in het ziekenhuis zijn terwijl ik als laatste op de planning sta! Maar goed... Ik daar alles op aangepast, fysio, apotheek, huisarts, iedereen verteld dat ik er maandag niet was. Gaat vrijdagmiddag om 4 uur de telefoon, en wat denken jullie? Gaat het niet door omdat er maandag een spoedgeval was!!! Sorry? Je belt mij op vrijdagmiddag omdat er maandagmiddag een spoedgeval is? Wat is dit voor onzin!!??Maar wat ik ook zei, er was geen spoed tussen te krijgen, er was een spoedgeval die moest en zal maandag op mijn plekje, en dat wisten ze dus vrijdag al. Wat nou spoed? Nu sta ik op woensdag gepland, wat voor mij niet handig was omdat ik tenslotte alles al had aangepast. Als het 'spoedgeval' tot maandag kan wachten, kan die niet tot woensdag wachten?! Waarom begrijp ik dat niet?! Dus toen moest ik alles weer om gaan gooien. Ik hoop niet dat het niet net zo gaat als in Groningen. Daar hebben ze mij toen een week lang iedere dag nuchter laten zijn en iedere keer kwam er opnieuw een spoedgeval tussen. Daar heb ik best begrip voor, als er een ongeluk gebeurd is en mensen direct geholpen moeten worden, Maar niet als die mensen ruim 3 dagen kunnen wachten. Ik geloof niet dat ze dan geen 5 dagen kunnen wachten. Maar goed, nu sta ik dus op woensdag. Ik hoop dat dat wel door gaat, want in de brief stond al dat er ter alle tijden een spoedgeval tussendoor kan komen. Het kan dus zijn dat ik al in het ziekenhuis ben, en daar gewoon voor niks ben. Als er een spoedgeval tussendoor komt kan ik gewoon weer naar huis. De meneer zei ook nog dat hij me er tussen had gezet en dat het 'waarschijnlijlk' wel door ging. Die zin bevalt me al niet, maar goed, ik heb geen andere keus dan maar te hopen dat ze niet af bellen en dat het gewoon door gaat. Dit is moet ik zeggen de eerste keer dat ik flink nerveus ben voor een operatie. Dat is niks voor mij, ik heb er nooit zoveel problemen mee gehad. Mijn hobby is het niet, maar goed. Nu is dat anders, ik ben doodsbang, dat ik net als toen op de IC, teveel spierverslappers krijg en te weinig slaapmiddel waardoor ik alles gewoon voel. Ik dacht altijd dat dit spookverhalen waren, maar nu heb ik het zelf meegemaakt en het kan dus echt, en het is doodeng, echt vreselijk!
Maar goed, we zullen het allemaal wel zien. Jullie horen het vanzelf of het door is gegaan en hoe en wanneer. Misschien dat ik tussendoor nog een blogje schrijf als er veel nieuws is, maar dat ligt eraan hoe de week loopt.

Tijdens het schrijven van deze blog, wat wel even duurde aangezien hij zo lang is, haha, kreeg ik het telefoontje dat mijn vriendin opnieuw geopereerd is. Dat was afgelopen dinsdag ook al zo. Door de hartlongmachine lekt er bloed bij haar hart, en dat moeten ze dan af en toe weg halen omdat haar longen daardoor in de knel komen. Jammer genoeg kan de machine er nog niet af, omdat haar hart het nog steeds niet doet. Zondag hebben ze haar opnieuw moeten opereren om weer het gelekte bloed weg te krijgen. Het verloren bloed krijgt ze dmv donorbloed weer aangevuld, Maar dit kan natuurlijk niet goed zijn.  Ze is straks 2 weken getransplanteerd en er is tot nu toe heel weinig tot geen vooruitgang, helaas....
Tot de volgende keer! Liefs