Thuis dag 61

"Een oorlog slaat wonden die niemand meer heelt.
Een oorlog veranderd, een oorlog besteelt,
een kind van zijn dromen, een man van zijn kracht,
een vrouw van haar liefde, de dag van de nacht."


Vrijheid! Het is vandaag Bevrijdingsdag, en dat moeten we vieren! Ook al is de oorlog al zo lang geleden, en leven er steeds minder mensen die het mee hebben gemaakt in Nederland. We mogen niet vergeten wat we hier hebben! Dat doen we wel. Allemaal. Ik ook. Ik sta echt niet elke morgen op met het idee van; 'goh, wat zijn we toch fijn vrij hier'. Nee. Het is voor ons vanzelfsprekend geworden. Al zo lang dat er steeds meer mensen niet eens de moeite nemen om 1 keer per jaar 2 minuten stil te zijn. Het is voor iedereen normaal geworden dat we kunnen doen, zeggen, vinden en geloven wat we willen. Zo normaal dat 2 minuten van rust, respect, stilte en besef voor alle jaren van strijd teveel gevraagd zijn. Dat snap ik totaal niet. Ook al is het zo lang geleden. Het kan zomaar over zijn, dan zitten wij ook in de ellende. En ellende is er geweest. Heel veel. Daarom. Daarom mogen we niet vergeten dat er toen zoveel mensen gestreden hebben en overleden zijn om ons nu in vrijheid te kunnen laten leven. Mensen met gezinnen, vaders, opa's, broers, zoons, ze zijn veel te jong gestorven in de strijd; helden, stuk voor stuk. Het verdriet van de nabestaande, waarvan sommige hun geliefden gedag hebben gezegd om hem nooit meer terug te zien. Zelfs het lichaam niet. En als dat er wel was, werd er geen uitvaart zoals nu georganiseerd. Degene waar je zoveel van hield was één van de velen. 

We moeten zó blij zijn dat we kunnen herdénken, en ons niet kunnen herinneren.  Ze streden voor ons. Voor ons land, leven en geluk. Want hoe kan je gelukkig zijn als je continu in angst moet leven en niet jezelf kan zijn zonder dat daar gevolgen aan zitten? Een leraar vroeg mij (en heel de klas) lang geleden terug te gaan in de geschiedenis. Hij zei ons te moeten genieten en beseffen wat we hadden. De vrijheid, die voor ons als jonge kinderen niet meer dan vanzelfsprekend was. Hij vroeg te kijken hoe lang de tweede wereld oorlog al voorbij was. Daarna alle oorlogen ervoor. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat er nooit meer dan een jaar of 50 tussen de grote oorlogen heeft gezeten. Op die dag, dat moment kwam het besef dat ons dit ook kon gebeuren. De 50 jaar waren toen al ruim voorbij, dus als je in de geschiedenis kijkt lijkt het 'tijd' voor een nieuwe oorlog. Vanaf die tijd is vrijheid niet meer vanzelfsprekend meer geweest. En toch... Ik hoop ZO dat deze man ongelijk had! Dat we die 50 jaar lijn nu gaan doorbreken! Gaan verdubbelen, minimaal, of misschien nog wel meer. Gewoon omdat het kan, het moet, omdat een oorlog alleen maar verliezers en slachtoffers veroorzaakt.

Ik vraag me wel eens af wat ik in bepaalde situaties zou doen. Met de aanslagen in Boston ook. Je ziet veel mensen die rennen voor hun eigen leven. Je ziet andere mensen die juist naar de ontploffing toe rennen om anderen te helpen, niet wetende wat er nog gaar gebeuren. Wat zou jij doen? Weg rennen om jezelf te redden, of juist tegen de massa in gaan om de zwaarst gewonden direct bij staan? Zou je met een oorlog in nederland blijven en je rug recht houden, met welke gevolgen dat evt dat ook heeft voor jezelf of je geliefden? Verraad je een ander om zelf te blijven leven? Vlucht je snel met je gezin naar een ver buitenland en laat je de rest van nederland aan zijn lot over tot het week veilig is? Of ben je bereid mee te gaan in de 'eisen'? Doe je je anders voor dan je bent en denkt, omdat 'de vijand' vind dat dat niet goed is in de hoop dat je blijft leven en dat het ooit weer zal veranderen? Ben je in staat om door te gaan en het land op te bouwen als een groot deel van je familie zonder reden is vermoord? Wil je zelf nog wel leven als er niemand meer is om van te houden en er dus ook niet meer van je gehouden word? Zo veel ellende, iedereen met zijn persoonlijke verhaal. Stuk voor stuk drama's. Welke keuzes maak jij? Ik denk dat er hier geen 'goed' en 'fout' is. Iedereen maakt zijn eigen afweging op het moment dat dat nodig is. Ik hoop dat dat nog heel lang duurt! Over twee weken ga ik weer naar de musical soldaat van oranje. Super mooie musical, maar ook heel confronterend, zo wás het echt in nederland.... En wat een held die man, onvoorstelbaar!

Verder gaat alles eigenlijk wel zijn gangetje. Ik moest even doortellen hoeveel dagen ik nu thuis was, ik geloof dat het er 61 zijn, haha! Dat krijg je als je zo lang niks van je laat horen he... Ik heb de afgelopen week niet zo veel bijzonders gedaan. Koninginnedag vooral tv gekeken en even buiten gezeten. Verder gewoon de gewone dingen van het dagelijkse leven thuis. De fysio loopt, dat gaat best goed. De pijn en het vocht zit me alleen wel in de weg. Daardoor moet ik vaak stoppen door de pijn, en niet doordat ik benauwd ben of moe word. De afgelopen dagen hou ik weer veel vocht vast. Misschien dat het komt doordat het wat warmer word, geen idee. Ik vind het wel lekker hoor, een beetje zon. Ik heb het nog wel gehad met de kou en de regen. Lekker achter in het zonnetje zitten in plaats van binnen op de bank, haha!
Afgelopen week kwam de afspraak voor de chirurg binnen. Over 2 weken moet ik er zijn. Alleen daar. Dus ik ben wel benieuwd wat die te melden heeft. Ik hoop dat hij het snel wilt doen, zodat ik er van af ben, dan is dat ook maar weer afgerond. We zullen wel zien.... Op gezondheisgebied heb ik verder eigenlijk weinig nieuws deze week.... Geen nieuws goed nieuws zullen we maar zeggen. Morgen weer op naar de fysio! ;)