Thuis dag 8

Nog steeds schrijf ik (dittie) tegen alle plannen in Ilse haar blog. Ze is goed ziek, heeft veel pijn, is erg moe en behoorlijk benauwd. Vanaf dat ze vorige week thuis is gekomen is ze al 3 antibiotica kuren verder maar niets lijkt aan te slaan. Gisteren opnieuw de antibiotica veranderd en vandaag de prednison verdubbeld. Gisteravond ging de h.a om 21.15 uur weg en vanmorgen was hij er al weer om 09.00 uur. Ilse mocht zelf kiezen of ze wel of niet met een ambulance naar de EHBO zou gaan. Maar de huisarts zei er achter aan dat ze dan wel gelijk alles mee moest nemen, omdat ze dan zeker moest blijven. Daar heeft Ilse geen zin in, en bovendien, als ze hele dagen op bed ligt gaat het wel. Ze kan niet veel anders, want iedere inspanning is haar te veel, maar goed. Ze is liever hier dan wéér in het zh. We zijn net een week thuis!
Toen we vorige week woensdag uit Groningen vertrokken voelde ze al dat het niet goed zat, en vanaf die tijd is het alleen maar slechter geworden. Als deze kuur nu ook niet aanslaat is er verder niks meer wat we thuis kunnen doen, de h.a kan qua medicatie niets meer. Hij is er voor haar dag en nacht en wil/doe alles wat Ilse wil maar met de a.b's heb hij geen keus meer voor thuis.
Ilse wil toch nog een keer met haar eigen arts bespreken of het echt niet mogelijk is alleen AB thuis te krijgen. Magnesium e.d. is te gevaarlijk, maar als we op tijd zijn en de ab gelijk door het infuus word gegeven hoeft ze misschien helemaal geen magnesium. Al met al schiet het dus niet op. En dit werkt ook niet. Nog voordat ze opgeknapt is van de ene infectie zit de volgende er al weer. Het is niet te doen om een week thuis te zijn en dan alles weer in te pakken voor de volgende kuur. Ilse wil gewoon thuis zijn en haar ding doen, maar dat lukt op deze manier totaal niet. Mentaal geeft het ook keer op keer een klap. Of eigenlijk nog steeds. Ilse heeft nog steeds het gevoel dat dit alles niet nodig was geweest als er toen dat weekeind op tijd was ingegrepen. Het idee dat ze er zóveel moeite voor heeft gedaan om goed genoeg te worden en te blijven voor de behandeling, en dat dat nu allemaal over boord is gegooid om niks blijft steken. Toen ze er heen ging voelde ze zich 10 keer beter dan nu. Wat we eigenlijk al eerder hadden moeten doen maar wat er bij ingeschoten is doen we nu maar even. We willen iedereen bedanken voor de lieve reacties via mail, sms of iets, voor de vakantie kaarten die naar ons gestuurd zijn en voor alle andere kaarten die in Groningen aangekomen zijn. Het is altijd fijn dat er aan ons gedacht wordt en op deze manier is het ook een steun, zeker voor Ilse.  Dittie