Thuis dag 147

Hier eindelijk dan weer eens een berichtje van mij. He he. Dat is een tijd geleden he. De afgelopen week verliep nogal rommelig, dus ik kwam er eerder niet aan toe te bloggen of had er geen puf voor. Dus bereid jullie maar voor, dit word een heeeeeele lange blog, haha!

Vorige week vrijdag waren we om deze tijd in Zuid-Limburg. Het was dat weekeind natuurlijk bloedheet, maar met een drankje hier en daar en af en toe een grot in (waar het maar zo'n 10 graden was, dus heeeerlijk) was het best te doen.

Wat een stuk minder te doen was waren de eindeloze bergen, heuvels, onbegaanbare paden, en vreselijk lange trappen met hele hoge treden. Het leken wel roltrappen zo hoog, alleen rolden ze niet, haha! Uiteraard hebben we een beetje rond gedwaald in de winkelstraten, maar met die temperatuur hou je dat geen hele dag vol. Regelmatig hadden we rondleidingen door diverse dingen. Grotten, ruïnes, etc. met een gids. Ik vind het leuk om achtergrond informatie te krijgen over het hoe en waarom er dingen gemaakt zijn en wat er allemaal gebeurd is. Verhalen gingen terug tot de tijd van de romeinen. Ik heb altijd een hekel gehad aan geschiedenis op school, maar als het gaat over oorlogen van ons land en hoe 'we' ons verdedigd hebben is mijn interesse gewekt. Geen idee waarom. Maar goed, een grot, zoals jullie zelf ook wel kunnen bedenken, is onder de grond. Dat betekende meestal eerst in de barende zon omhoog klauwteren om bij het verzamelpunt te verzamelen. Op de gewenste tijd weer omlaag om naar de ingang van de grot te gaan, in de grot wat kleine obstakels bedwingen en dan opnieuw de klim naar boven om bij het verzamelpunt allemaal weer je eigen weg te gaan. Een ware uitputtingsslag, aangezien de gidsen dit een paar keer per dag doen, en de gemiddelde Nederlander een iets betere conditie heeft dan ik. Ik móést dus door, moe of niet, pijn of niet, je laat geen groep van 20 man op je wachten. Bovendien, als je te ver achter op raak, en zeker in de grotten, stond je echt in het donker. Je zag letterlijk geen centimeter voor, achter, naast je, en dus ook de muren en de vloer niet. Dat is niet handig als er hier en daar een gat in de vloer zit of juist een steen uit steekt, haha!!  Door het donker, de vele gangen en kanten die je daardoor op kan ben je al snel je oriëntatie kwijt. Soms kwamen we daardoor ineens onderaan een berg uit, waar we niét opnieuw op hoefde te klimmen en zelf onze weg konden vervolgen. Het was altijd een verrassing waar we er weer uit kwamen, haha! Door de trappen en heuveltjes heb je geen idee hoe ver je onder de grond zit.....  

Ondanks dat het lichamelijk heel zwaar was heb ik toch een heel leuk weekeind gehad. Als jullie nog eens in valkenburg komen, moeten jullie echt op zoek gaan naar 'ridder Reinhold' (ik geloof in de fluweelgrot). Dat klinkt enorm kinderachtig, en het is vanaf 12 jaar, maar geloof, me, na een tocht van 1,5 uur sta je met een  hart dat 2 x zo snel slaat en toch wat opluchting buiten. Je moet wél kunnen lopen en niet bang zijn in het donker!

Ik heb gemerkt dat een weekeindje Limburg stukken sneller werkt voor mijn conditie dan de fysio hier thuis. Ik vind dat ook veel leuker. Als ik onder aan een berg sta en ik weet dat er boven iets is wat ik wil zien, hebben, doen, wat dan ook, kom ik echt wel boven. Alleen wat langzamer dan een ander. Nu moest ik mee met een groep, maar als ik daar zou wonen, zou ik de eerste keer misschien een uur over de klim doen, en een maand later een half uur. Lekker buiten, in de natuur, altijd wel iemand die je tegen komt, dat motiveert me veel meer dan op een fiets te gaan zitten trappen in een zaal, met steeds dezelfde mensen, keer op keer met als doel, als je klaar bent je naar het volgende apparaat te gaan. Nee, dat vind ik niet leuk, maar ja.... Tuurlijk heb ik daar ook wel een doel, maar op langer termijn. Heel lange termijn. En mijn geduld raakt behoorlijk op, haha!) Op een berg heb je direct resultaat als je boven bent én een voldaan gevoel.

Maar ja, ik woon nou eenmaal niet in Zuid Limburg, en er niet eens in de buurt, het is zonder file 2 uur rijden, dus dat gaat hem niet worden.

Maandag stond de fysio weer op de planning. Deze behandeling zou gericht zijn op mijn rug. Ze denken dat er 'vroeger' iets beschadigd is, en dat dat nooit goed heeft kunnen herstellen door mijn longen. Ze proberen nu door middel van oefeningen alles was soepeler, sterker, en beter doorbloed te laten worden, in de hoop dat daarmee de klachten afnemen. Ik stikte natuurlijk van de spierpijn, maar ik dacht 'ach, voor mijn rug lukt best'.....Nou, dat lukte niet best, dat was al zwaar. Toen we klaar waren zei hij 'zo, en dan nu je programma zoals normaal doen'.

Euhm.....

Ik heb een paar dingen gedaan, maar het werkte niet. Mijn spieren waren op, de temperatuur buiten veel en veel te hoog voor mij.  Woensdag en vandaag wel weer gewoon gegaan, maar ik merk toch aan alles dat het weer zijn weerslag heeft op mijn lijf. Het is ook nooit goed he. Te warm, te koud, te nat, te droog, haha!

Hier onder nog wat foto's en een korte beschrijving van een gedeelte van een uitleg die wij kregen.....

Dit is een ondergronds gangenstelsel van buiten. De gaten zijn om van binnen naar buiten te schieten. Het is helemaal met de hand gemaakt (vooral door vrouwen!!) door een hoop grond op te laten lopen en dicht te beplanten. Zo dacht de vijand dat hij door een bos liep, en kwam dan ineens bij deze paar meter hoge muur waar ze niet zomaar vanaf konden springen. Daarop konden ze kiezen, zich terug trekken, of zich dood laten schieten, want de kans hier te overleven was zeer klein (lees hieronder)

Recht tegenover de muur met schietgaten is ook een hoop grond ingemetseld, Bastion genoemd geloof ik, daar lagen soldaten van 'ons' leger op, om degene (toen der tijd nog vooral de Fransen)  die aan de rand kwamen neer te schieten. De schietgaten gaven veiligheid doordat ze de vijand die van de andere kant (achter het bastion) kwamen neer konden schieten, én mochten één van de vijanden gemist zijn door de mensen op het bastion aan de overkant, en toch naar beneden springen, stonden op de grond, tegen deze muur aan, (met de schietgaten) ook een aantal mensen van 'ons' om degene die sprongen neer te halen. Geweren konden in die tijd nog niet recht omlaag schieten, dus stonden ze veilig voor de vijand boven hen. Eenmaal  gesprongen had de vijand dus geen schijn van kans, hij werd zowel vanuit de schietgaten, als vanaf het bastion als vanaf de grond beschoten en er was eenmaal beneden niets om te schuilen. De muur van het bastion was veel te hoog om  zonder hulp op te klimmen, en voordat hij er omheen gerend was, hadden mensen van 'ons' leger hem al lang te pakken. De bekende franse soldaat D'Artagnan (d'Artagnan, vond zijn einde tijdens het beleg, op 25 juni 1673. Hij werd in de halsstreek getroffen tijdens een vluchtpoging uit de Tongersepoort. Hij zou een eeuw later uitgroeien tot een literaire held in de boeken van Alexandre Dumas père.) schijnt hier ook te zijn omgekomen in gevechten. Vandaag de dag zijn sommige namen die om de één of andere reden in het bastion 'geschreven' zijn, nog goed te lezen. Helaas is het merendeel onleesbaar geworden of te dicht begroeit...

 Dit gangenstelsel is 14 kilometer lang!

 Bijna 2 meter dikke muur met schietgat van binnen gezien. De muur is zo dik om evt kogels van buiten tegen te houden.

 Dit is een ruimte waar mensen konden schuilen voor aanslagen met kernwapens. Hier boven een 6 persoonsstapelbed. Niet bepaald comfortabel, maar dat was niet noodzakelijk in die tijd. Gelukkig zijn er nooit kernaanvallen geweest, zoals op het lege bord op de foto hieronder te zien is.

 In de ruimte waar men kon schuilen tegen kernwapens kon tijdens een aanval de lucht handmatig gezuiverd worden door onder anderen aan een apparaat te draaien zoals hier boven. Was het apparaat kapot en zou er wel vervuilde lucht binnen komen hadden de mensen een probleem en konden ze maar beter naar buiten gaan.

Deze foto is de ingang van de schuilkelder in dezelfde gangen. Er konden 20.000 mensen schuilen voor de oorlog, terwijl er 50.000 mensen woonden in Maastricht. Omdat niemand kon kiezen wie erin mocht en wie niet, was het wie het eerst binnen was die had geluk, en vol was vol....

Omdat deze gangen 14 km lang zijn, zijn sommige gangen genummerd om aan te geven waar ze uiteindelijk uitkomen. Op de foto hier onder kun je zien hoe donker het er is in de diepte. Het voorste deel is verlicht door de flits van de camera.

 En dan nog zomaar wat andere foto's uit mergelgrotten. In deze grotten werd tijdens oorlogen gevochten, gescholen en gesmokkeld tegelijk.... Ja, dat ging. Blijkbaar. Zo lang je elkaar niet tegen kwam, haha! Door de gangen kon je naar België. In oorlogstijd waren deze gangen 240 km lang, nu is nog slechts 80 km toegankelijk.


Mensen de resten van dieren die ze vonden vereeuwigden door dit met steenkool op de muur te zetten op de plaats waar de resten gevonden zijn. Later zijn nog 3 van deze monsters gevonden waarvan de botten nog altijd te zien zijn in een museum aldaar.

Of (buitenlandse) soldaten door hun naam in de relatief zachte steen te zette, in dit geval om het land mee op te bouwen in 1904.

 

 Tsja, en wat doe je als je in die grotten zit te schuilen? Dan ga je tekenen en hakken op de muur met soms indrukwekkend resultaat voor de tijd waarin dit gemaakt is met het zeer beperkte gereedschap wat ze toen hadden.

Ook hier opnieuw donkere, eindeloze, spookachtige gangen, waarin zoveel gebeurd is. (ze zeggen dat die stipjes op foto's 'energieën' zijn van overleden mensen he? Iemand een betere verklaring? Er was daar verder niemand, pikkedonker, dus geen enkele reden om op sommige stukjes op te lichten.) En aangezien hier, zoals ik al zei, heel wat gevochten, gesmokkeld en geschuild is weet je maar nooit he.... ;-)