Ziekenhuis dag 31

Hoera.

Ik heb officieel een volle maand vol gemaakt hier. Wat een geruststelling dat ik het nog kan. (ahum)

Ik ben de laatste week kwaad. Op alles en iedereen. Uit pure onmacht. Onterechtheid. Onbegrip. Ik word gewoon niet gehoord. Ja wel gehoord, maar niemand die luistert.

Ik heb de afgelopen dagen dus niet geschreven omdat ik er eigenlijk volledig klaar mee ben. Dit was niet het plan. Dit was niet de afspraak. De eerste weken een zaalarts die met mij nogal eens van mening verschilden en nu iedere dag een andere zaalarts, die allemaal zeggen 'ja maar ik val maar 1 dag in, dus ik ga niet te veel (lees niets) veranderen.

Ik krijg nu al 4 weken dezelfde behandeling en nog wil het niet opschieten. We vervallen weer in het oude patroon en ook dat vind ik op zijn zacht gezegd niet leuk. De verpleging zie ik alleen als ze pillen komen brengen. Verder lig ik heel de dag alleen in mijn hokje. De dingen die ik aan ze door geef, geven hun niet door aan de betreffende mensen, of ze schrijven het niet op, weet niet hoe het gaat. Weet wel dat er vanaf maandagOCHTEND al een medicijn verhoogd had moeten worden. Dat heb ik tegen iedere verpleegkundige in iedere dienst, iedere dag gezegd. Uiteindelijk kwam er donderdagavond een arts die zei het regelt te hebben, (had ze ook) maar dat ze dit vandaag voor het eerst had gehoord. 

Hu? 

Ben ik nou gek of klopt er dan iets niet? En zo gaat het met alles. De oogarts die de afgelopen week langs zou komen omdat de staar in mijn oog verergerd, niet gezien. Het pijnteam, nooit meer gezien. Medicatie die met regelmaat 'ineens' op is en ik het dan maar een dagje zonder moet doen. De pijn waar ze één of ander vaag anti epilepsiemiddel voor geven dat weken duurt voor je kan zeggen of het werkt en de kans dát het werkt is maar 50%. Ik kan zeggen dat het tot nu toe bijzonder weinig doet. Het maakt me kwaad. Ze KUNNEN gewoon iets aan de pijn doen, maar ze weigeren gewoon. Stuk voor stuk. Je hebt gewoon niks over je eigen lijf en leven te zeggen hier. Helemaal niets. Hun bepalen. Zij zijn verantwoordelijk zeggen ze dan. Als ik dan antwoord dat ik die verantwoording zelf wel neem komt er één of ander vaag verhaal. 

Ze hebben duidelijk geen idee hoe het is met die pijn te leven. 24 uur per dag, iedere dag ermee om zien te gaan, iedere slapeloze nacht door zien te komen, het continue gevecht met mezelf, of met mijn lijf eigenlijk. Ik ben er gewoon klaar mee. Er moet iets aan gedaan worden en snel ook. Als hun dat niet doen ga ik wel ergens anders zoeken. Weg zal het gaan. Of in ieder geval leefbaar worden. Dat ze geen idee hebben blijkt wel uit de opmerking van de zaalarts van vorige week. Die vroeg waarom ik zo weinig uit mijn bed was, waarop ik antwoordde dat ik dan de minste pijn had. Ik ga niet 10 min fysio oefeningen zitten doen die toch niet lukken wetende dat vervolgens een aantal uur later ik dat uren of soms zelfs hele dagen en nachten moet bekopen met extra pijn. En toen kwam de spreekwoordelijke druppel. "Maar als je leuke uitjes hebt kan je het allemaal wel".JA INDERDAAD JA, ALS IK IETS BIJZONDERS HEB, NEEM IK DE PIJN OP DE KOOP TOE DE UREN OF DAGEN ERNA. IK BESLIS OF IK HET WAARD VIND DE GEVOLGEN (DE PIJN) TE DRAGEN VAN MIJN ACTIE EN NIET JIJ!!" Voor 10 minuten nutteloze fysio heb ik dat dus niet over. Maar ach.Tegen zoveel domheid kan ik niet op. Het was gewoon een mooi verpakte 'je kunt het wel, maar je doet het niet'. Ik ben niet achterlijk. En zo'n opmerking pik ik niet. Van niemand. Eerst zelfs maar eens ervaren wat ik voel, dan spreek ik je wel weer. Hij is nu op vakantie, wat dus ook niet ideaal is, maar ja.....

De ontsteking in mijn longen is weg. De slijmproductie blijft. Daar kunnen ze niets aan doen. Vrijdag is de ab gestopt. Als morgen mijn bloed goed is gaan we naar ontslag toewerken. Er gebeurd hier niets wat thuis niet kan. Het enige wat het me oplevert zijn discussies en een hoop stress, gezeik en irritatie. In het begin viel het nog mee, maar naarmate je hier langer ligt word het steeds erger. Dat ligt ongetwijfeld ook deels aan mij. Maar als ik een uur op een (zo nodig) medicijn moet wachten, vind ik dat niet normaal. Tuurlijk kan het een keer druk zijn, maar echt niet áltijd. Net als dat ik een pil heb die ik om de 12 uur in moet nemen. PRECIES om de 12 uur ivm de spiegel in je bloed of zo. Dat betekend bij mij 's morgens om 7 uur en 's avonds om 7 uur. Als mijn infuus om 10 voor 7 klaar was, en ik vroeg of ze gelijk die medicatie wilden brengen kon dat niet, want oh nee het was te vroeg. Vervolgens werd het nooit 7 uur, maar vaak kwart over 7 of half 8. Maar goed. Ik dacht, laat ik de wijste zijn en er niks van zeggen (knap he ;-) ) tot afgelopen week in de avond na een aantal keer vragen het medicijn nog niet kwam. In plaats van 7 uur was het kwart over 9. Dat mag wel? 10 minuten eerder is een probleem, maar bijna 2,5 uur later niet omdat jullie dat beter uit komt!? Nee, zo werkt dat niet. Dus nu hang ik iedere avond om kwart over 7 aan de bel. Dan zitten ze te eten, maar dat is dan jammer. Ze kunnen de student vragen om hem te brengen, en anders komen ze zelf maar. Moet je maar niet in een ziekenhuis gaan werken. De groeten. 

Allemaal van zulke dingen. En dat stapelt en stapelt zich maar op dus het is voor iedereen beter als ik naar huis ga. Voor mijn mentale toestand in ieder geval. Lichamelijk valt nog maar te bezien. Ik heb nog vrij veel zuurstof en voel me belabberd. Naar huis en volgende week terug zie ik helemaal niet zitten. Maar hier blijven ook niet.....zucht....is er niemand met een privé kliniek of zo?

Het feestje van soldaat van oranje is niet doorgegaan. Tenminste, niet voor mij. Nog een reden om kwaad te worden. Temeer omdat ik die hele avond wel geteld 1 keer een verpleegkundige heb gezien en dat was voor mijn infuus. Als ik weg was geweest hadden ze me alleen op dat moment gemist. Ook de opnames van paul de leeuw gistermiddag heb ik af moeten zeggen. Nee, dat kon echt niet. Maar ik kan wel een paar dagen later naar huis!? Ben ik nou achterlijk of klopt dat niet helemaal? Bovendien....Ze willen toch zo graag dat ik beweeg? Nou, beiden dingen hadden behoorlijk wat inspanning gevraagd, maar goed. Dan niet he.

En zo kan ik nog wel even door gaan. Of heel lang eigenlijk. Uit deze blog maken jullie ongetwijfeld mijn stemming op, die inderdaad niet al te best is... Hopelijk begint de volgende blog met ontslag dag of thuisdag of zo!\

XXX