Ziekenhuis dag 22

Dag 22 alweer. Dat is één 2 teveel in de zin dat de afspraak was dat ik hier niet langer dan 1 of 2 dagen zou blijven om thuis verder te gaan met infuus.

Helaas vind de zaalarts dat niet verantwoord en dus lig ik en wacht ik. Iedere dag hetzelfde verhaal, hetzelfde nieuws.

Vorige week zijn alle infuus medicijnen gestopt, waarmee dus ook de ab. Dat is vragen om problemen in mijn ogen zolang mijn longen zoveel slijm blijven produceren. Maar goed. Die cijfertjes he, die doen het hem.

En dus werd het gestopt en dus werd ik het weekeind weer ziek. Zondag zou hij langs komen, want hij had dienst. Niet gezien. Daarom was er maandag een andere zaalarts die ik al langer ken en die wel weet hoe mijn longen werken. Die zou bloed laten prikken, foto maken en slijm laten kweken. Maar nog geen paar uur later stond ze alweer binnen om te zeggen dat ik toch weer ab via het infuus moest gaan krijgen omdat de waardes in mijn bloed weer aan het stijgen waren. Toen moest de foto nog gemaakt worden, en de uitslag van de kweek duurt altijd een paar werkdagen.

Toen kon ik dus weer van voor af aan beginnen. De foto bleek opnieuw een wit plekje te laten zien, dat bij eerdere controle foto's weg was. Dat was dus waarschijnlijk de nieuwe ontsteking. Of eigenlijk dezelfde naar mijn mening, maar goed.

Zo lang mijn longen zoveel slijm blijven maken blijft dit een probleem. Ik moet hier nu sowieso tot maandag aan het infuus blijven. Dan word het weer gestopt, denken ze, maar als mijn longen niet rustig worden kan je verwachten dat eind van de week weer hetzelfde verhaal is. Om moedeloos van te worden. Zo hebben ze me 9 maanden lang zoet gehouden en dat ben ik nu niet weer van plan. Ik wil weg en wel zo snel mogelijk. Ik ben het zat, dat hok, de lange dagen, de complete afhankelijkheid en alles maar moeten vragen. Thuis kan ik doen en laten wat ik wil, wanneer ik wil en hoe ik het wil. Wil ik om 20.30 gaan slapen omdat ik die nacht daarvoor vanaf 2 uur wakker heb gelegen en dus al kapot ben opgestaan, doe ik dat. Hier moet ik dat vrágen, omdat de pillen pas later komen en de laatste ab ook. En het antwoord is altijd hetzelfde, te vroeg, dus nee. Ik word daar doodziek van. Maar goed. Het is niet anders. De pijn wil ook maar niet veranderen, en ook daar wordn (naar mijn idee) niet heel veel moeite meer voor gedaan. Nou krijg ik vanuit mijn hok ook niet alles mee, maar goed. Ga ik het nog wel met ze over hebben. Ben tenslotte nog niet weg he....zucht...

Komende weken staan er veel leuke dingen op de planning en daar wil ik allemaal heen dus daar richt ik me maar zo veel mogelijk op.... Of nee, daar gá ik allemaal heen als ik vind dat het ik het kan. Gelukkig is dat ook een uitspraak die mijn eigen longarts vaak doet, en die is er volgende week weer, dus dat komt mooi uit.

Het begint met aanstaande woensdag het 3 jarig bestaan van soldaat van oranje, met een hapje, drankje en ontmoeting met de cast. Dat ga ik natuurlijk niet missen. Ik wil met DE soldaat van oranje op de foto, haha!!

Voor degene die DE soldaat nog niet kennen......

Wie wil daar nou niet mee op de foto, toch? Haha!!

En oh ja, in dit geval ben ik even de koningen, ik hou niet van het woordje 'nee' in deze situaties... ;-)