Ziekenhuis dag 14

De hoogste tijd voor een update. Het is alweer 4 dagen geleden.

Eigenlijk was er iedere dag weinig nieuws. Behalve het 'aankijken en afwachten'. Tsja, daar kon ik weinig mee. 

Gisteren was zoals de meeste van jullie nog wel weten groot overleg dag, dus verwachtte ik toen nieuws. De arts zou langs komen. Zou ja. Ach ja..... We kennen het inmiddels. Ik kán me er niet eens meer druk om maken. Verspilde energie.

Vandaag kwam hij wel met opnieuw eigenlijk weinig nieuws. Het pijnteam dat hij de dag ervoor zou spreken had hij niet gesproken dus daar wist hij niks van. Longen zaten vol slijm (goh) en piepte niet zei hij. Heb nog een poging gewaagd om uit te leggen dat ze dat wel degelijk deden maar dat dat niet altijd te horen was. Veel meer dan een soort van 'uhu' kwam daar niet op. Dan niet. Iedereen moet het leren, maar niet meer op mij. Ik blijf niet keer op keer op keer iedere nieuwe zaalarts opnieuw alles uitleggen. Dan piept het niet, ook goed. Ik moest maar goed hoesten, dan kon de zuurstof naar beneden. Dus ik hoestte en hoestte en hoestte waar hij bij was. Maar mijn zuurstofgehalte bleef 88%. Te laag. Oh oh wat een een verschil. Hij is daarna overigens ook niet meer gemeten, terwijl hij boven de 94 moet zijn, maar dat terzijde. Ik heb er gewoon geen zin meer in, ik vertel al 10 jaar lang hetzelfde verhaal.

Gelukkig kwam vanmiddag mijn eigen longarts langs die alles nog eens goed na ging van de afgelopen weken en ging overleggen met mijn huisarts. Uiteraard luisterde ook zij naar mijn longen en kwam tot de conclusie dat.....het piepte! Naja. Ach..... Morgen komt ze terug, hopelijk met een plan. Over de pijn met haar gesproken en de onrust / slijmproductie die in mijn longen blijft ondanks dat de cijfertjes en de foto's dat niet laten zien. Zij weet dat. Zij weet dat allemaal kan bij mij. Zij luisterde en leek het te begrijpen. Hopelijk heeft ze morgen een plan.

Omdat de ontsteking volgens de getallen weg is krijg ik vanavond de laatste ab. De magnesium gaat nog wel door het weekeind. Ik hoop dat het goed gaat en ze zich herstellen, maar ik heb sterkte twijfels. En daar heb ik goede redenen voor. Namelijk, de dingen die ik voel van binnen. Ze zijn niet goed. Niet rustig en ik betwijfel of ze dat zelf zo 'makkelijk' weer oppikken. Wat ik natuurlijk wel van harte hoop, want na 14 dagen in dit hok ben ik er wel weer klaar mee. Ze zijn ook bezig met een medicijn tegen de pijn. Geen pijnstiller, maar een middel dat ervoor zorgt dat de pijnprikkel niet meer bij je hersenen aankomt. 

Of zo.

Iets dergelijks.

Prima. Als ze het daarmee op kunnen lossen graag! Het is alleen niet op de afdeling, dus moet weer ergens anders vandaan komen, of ik moet wachten tot morgen. Naja, na 7 maanden kom ik die ene dag ook nog wel door denk ik. Ik ben in ieder geval blij dat er mensen serieus mee aan de gang zijn. Dat is 1. Nu punt 2, dat mijn longen zich goed houden het weekeind, en het liefst daarna weer het komende half jaar of nog langer. Maar goed. We zullen zien. 

Duidelijk is wel dat mijn lijf ontzettend veel heel ingeleverd de afgelopen 2 weken. Dat word leuk bij de fysio. Echt een motivatie. Weeeeeeer opnieuw beginnen.....zucht........Maar first things first. Eerst de pijn leefbaar krijgen, als ik daarvoor een stap terug moet doen is dat maar zo. Kan ik er daarna weer vol tegenaan. Moet ik wel eerst even op zoek. Op zoek naar mijn motivatie. Maar die zit heus niet op een onvindbare plek, dus dat komt vast goed. ;-)

Op een oude blog van mede longpatiënt las ik het volgende, wat wel heel toepasselijk is nu met mijn (slapeloze) nachten;
Wachten is iets anders dan slapen. Wachten is niet Zorgen, niet Waken, niet Hopen. Wachten is het ontbreken van alle actie, maar dan heel actief. Volledig gericht op één ding. En dat je al het andere niet meer kunt doen vanwege dat ene ding. Je wordt teruggezogen naar het Wachten.  Neem, dan slapen.... dat is iets heel anders dan wachten. Het is heel actief zijn in een andere wereld, die ons helpt, die ons steunt, terwijl we niet meer aanwezig zijn in de wereld van.... de mensen. Slaap als een Roos...